جايگاه نماد و نشانه در مقابر معاصر ايران (بازه زماني 1310 الي1350)

نشانه شناسايي و معنا يابي مفاهيم عرفاني در معماري نشان از كاربرد مفاهيم روحاني در كالبد معماري است كه مي تواند از پس در ديدگاه عرفان اسلامي و يا قره باغ مورد بررسي قرار گيرد، رمز يا نماد بيان ادراكي و مشهود است كه بايد جايگزين چيزي مخفي و مكتوم شود. گرايش به كاربرد نماد، نشان و رمز همواره با نوع بشر همراه بوده است و ديرپا ترين آن ها را در آثار انسان هاي نخستين كه به دلايل تكنيكي بيشتر در قالب نقاشي هاي ديواري است ديده ايم و در جامعه امروزي كمتر اثري را مي توان يافت كه در آن نشاني از نمادها و نشانه ها نباشد زيرا كه نماد و نشانه براي بروز و ظهور، بستري جز ذهن خلاق خالق خود نمي طلبد. اما نشانه نيز به عنوان يكي از اقسام رابطه براي برقراري ارتباط نيازمند جامعه اي پويا است كه طرف دوم اين ارتباط اند. اين تحقيق در پاسخ به سوال نماد و نشانه چيست و جايگاه كاربرد آن در معماري مقابر معاصر ايران كه مابين سال هاي 1310 تا 1350 ساخته شده است توف جاست مورد بررسي قرار گرفته است. و در پايان اين نتيجه حاصل مي گردد كه در اكثر مقاطع طراحي شده از نشانه ها و نمادهاي مفهومي و ازلي استفاده شده است و در اين آثار حتي كوچك ترين خط و كمترين نقطه بي دليل و بي معني وجود ندارد و از فانتزي هاي بي معني دور بود و حقيقت يا عناصر نمادين خودنمايي مي كند.