اثربخشي آموزش ارتباط زوجين براساس رويكرد شناختي- رفتاري برسازگاري و صميميت زناشويي زوجين

هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي اموزش ارتباط زوجين براساس رويكرد شناختي رفتاري بر سازگاري و صميميت زناشويي زوجين در شهر گناوه بود روش جامعه آماري اين پژوهش شامل كليه زوجين مراجعه كننده به اداره بهزيستي شهرستان گناوه جهت رفع مسايل زناشويي مي باشد نمونه پژوهش شامل 60 نفر از كل مراجعين اداره بهزيستي بود كه داوطلب همكاري و شركت در تحقيق شدند 15 رفع زوج به طور تصادفي در گروه ازمايش و 15 زوج نيز در گروه كنترل گنجانده شدند به گروه ازمايش مهارهاي ارتباطي با رويكرد شناختي رفتاري آموزش داده شد و گروه كنترل مداخله اي دريافت نكرد. هر دو گروه در مراحل پيش آزمون و پس آزمون به ابزارهاي پژوهش شامل پرسشنامه صميميت و سازگاري زناشويي پاسخ دادند. جهت تجزيه و تحليل نتايج از روشهاي آماري تحليل كووريانس چند متغيري و تك متغيري استفاده شد. يافته هاك نتايج نشان داد كه آموزش مهارتهاي ارتباطي با رويكرد شناختي رفتاري بر صميميت و سازگاري زناشويي زوجين شهر گناوه تاثير معني داري دارد براساس نتايج آموزش مهارتهاي ارتباطي به زوجين قادر است تا صميميت و سازگاري زناشويي را افزايش دهد. نتيجه گيري: براساس نتايج پژوهش حاضر مي توان نتيجه گرفت كه با آموزش مهارتهاي ارتباطي و به شيوه شناختي رفتاري به زوجهاي در آستانه طلاق مي توان احساسات مثبت صميمتي و سازگاري زناشويي را در آنان افزايش داد.