بررسي تأثير آموزش هوش معنوي و هوش هيجاني در پيشگيري از گرايش افراد به مواد مخدر و تداوم بهزيستي رواني

اعتياد به عنوان يكي از معضلات كنوني اغلب جوامع دنيا از ديدگاه هاي روانكاوي زيستي فيزيولوژيك ياديگري، شناختي و فرهنگي – اجتماعي مورد توجه و تعبير تفسير قرار گرفته است محدوديتهاي تعابير مطرح شده در هريك از ديدگاه هاي بستر اصلي پديدآيي نگرش چند عاملي به اعتياد بوده، به ترتيبي كه تاكيد مي شود اعتياد به عنوان پديده زيستي رواني، اجتماعي با عوامل گوناگون تعامل و رابطه اي دو سويه دارد از ديدگاه برخي از روانشناسان كلاسيك، معتادان به عنوان افرادي دچار اختلال شخصيت معرفي مي شدند معتادان داراي شخصيت اعتيادگراي يگانه اي نيستند. از الگوهاي رواني شخصيتي ناهمگني تبعيت مي كنند با وجود اين معتادان در مقايسه با گروه هاي همگن غير معتاد، اغلب نشانه هايي از افسردگي، اضطراب، خود بيمارپنداري، ناسازگاري اجتماعي، تكانشي و پرخاشگر بودن و باورهاي غير منطقي را دارا هستند. عملكرد خانواده و روابط حاكم بر آن، بستر براي گرايش افراد خانواده به اعتياد واعتياد يكي از اعضاي خانواده نيز عامل فشار آور بالقوه اي است كه يم تواند ديگر اعضاي خانواده را به نحو مطلوبي تحت فشار قرار دهد از اينرو يافتن راهكارهايي براي نجات معتادين از دامن اعتياد امري لازم و ضروري براي نجات زندگي و خانواده هاي آنها در وهله نخست و نجات جامعه در مرحله بعدي است از اين رو آشنايي و شناخت مولفه هاي هوش معنوي و هوش هيجاني به عنوان روش درمان و عوامل تاثيرگذار در بهزيستي رواني معتادين و خانواده هاي آنها مي باشد كه با تكيه بر آن بتوان به بهترين نحو پاسخگويي نيازها و مشكلات خانواده هاي درگير با معضل اعتياد بود.