آموزش در معماري: محيط يادگيري سازنده گرا

در سال هاي اخير با توجه به رشد روزافزون و وسعت تغييرات روش هاي آموزشي، سازگار نمودن بستر يادگيري با تمامي جوانب نيازهاي ياد گيرنده، در كانون توجه متخصصين آموزش قرار گرفته است. چرا كه شيوه هاي طراحي آموزشي و نيز محيط فيزيكي يادگيري، به سبب ساختار خود مي توانند تعاملات و در چي آن فرايند يادگيري را تقويت و يا تضعيف نمايند. از آن جا كه تعاملات مداوم انسان ها با يكديگر و با منابع طبيعي، و نيز الگوهاي سازنده گرا ( به چاي الگوهاي عينيت گرا )، جوهره نظام هاي آموزشي نوين امروز و فردا را تشكيل مي دهند، اين اعتقاد وجود دارد كه رويكردهاي جديد، نيازمند حركت، پويايي و كار گروهي دانشجويان است. از اين رو تعريف نيازها و چگونگي سازماندهي بستري كه چنين نحوه يادگيري در آن قابليت ظهور داشته باشد، از اهميت ويژه اي برخوردار است. نوشتار حاضر با تاكيد بر توانايي طراحي در دانشجويان معماري و به منظور پاسخگويي به طراحي محيط يادگيري مناسب براي آموزش طراحي، ضرورت بهره گيري از رويكردهاي آموزشي ساختن گرا و نيز انعطاف پذيري فضاي آموزشي را مورد تاكيد قرار داده است. بدين منظور پس از نقد و بررسي رويكردهاي موجود، رويكرد ساختن گرا به عنوان رويكردي منطبق بر نيازهاي طراحي معماري انتخاب شده و در نهايت نتايج تحقيق نشان مي دهند كه محيط يادگيري سازنده گراي معماري، رشد توانايي طراحي دانشجويان مبتدي را تسهيل مي كند و خلاقيت طراحي ايشان را بهبود مي بخشد.