بررسي تاثيرات آسمان و ستاره شناسي برسنت و فرهنگ ايران

معماري به لحاظ ماهيتش داراي دو بعد علمي و هنري است. با توجه به جنبه جهان شمولي هنر، معماري نيز از بعد هنري اش واجد معناي هستي شناسي است. از آنجا كه بينش با ديدگاه فكري در درك معني و به تبع آن در ساختار شكل گيري، به خصوص در مقولاتي مانند معماري كه داراي بعد هستي شناسي هستند و گاها آن را در ارتباط با آسمان ها مي دانند. از ديدگاه سنتي، معماري هنر آفرينش است، آفرينشي زيبا كه لازمه وجود حقيقي است. انسان سنتي استعداد آفرينندگي خود را از خداوند مي داند و آسمان كه مخلوق او است را در اختيار انسان قرار داده است. از همين رو از نگاه سنت معماري به عنوان هنر آفرينش و آراستن كالبد زندگي، واجد بعد هستي شناسي است. بي شك شناخت هستي و آسمان ها در روند شكل گيري معماري سنتي و حتي مدرن امروزي نقش بسزاي داشته و حتي در آينده خواهد داشت. اين مقاله به شيوه كتابخانه اي تهيه و تدوين گرديده است و سعي بر آن است تا بتوان تاثير گذاري آسمان و نجوم را بر معماري سنتي بررسي كرد تا كشور عزيزمان را در جهت ايجاد معماري ايده آل كه در گذشته در اين مورد بسيار قوي بوده است را ايجاد و در جهت رشد و اعتلاي آن قدم مثبتي بر داشت.