الگوي معاصر سازي نما ي شهري با هويت با رويكرد سنت تاريخي

نماي ساختمان از حيث هاي مختلف داراي اهميت است. اول اينكه به عنوان جدا كننده ي فضا، فقط جدا كننده نيست، بلكه معرف فضاي داخل است. اين معرفي هم از جهت كالبدي مي باشد و هم از جهت فرهنگي است و معرف فرهنگ ها و سنت هاي منطقه است. از طرف ديگر نما و بدنه ي ساختمان نمود هويت و فرهنگ و اقليم آن سرزمين به شمار مي رود. با اندكي تامل در سيماي شهرها، به نظر مي رسد ارزش هاي بنيادين معماري در طراحي نما ناديده گرفته مي شود كه نتيجه ي آن تجمل گرايي و اسراف و بي هويتي موجود است. اين نوع معماري باعث شده است كه گاها نياز هاي معاصر را نيز تامين نمي كند. هدف اين پژوهش اين مهم است كه آيا مي توان معيار ها و حتي ضوابطي را ارايه كرد كه بتوان نماي ساختمان ها را ساماندهي كرد و بتوان اين آشفتگي و بي هويتي را از آن زدود و پيوند آن را با فرهنگ و اقليم برقرار كرد. به گونه اي كه از طرفي ارتباطي معلوم و خوانا با داخل فضا داشته باشد و از طرف ديگر با محيط پيرامون ارتباطي منطقي داشته باشد. به طوري كه نماي يك ساختمان علاوه بر اين كه شخصيتي مستقل دارد، با نماي همجوار و منطقه خود هم در ارتباط باشد.