پياده مداري راهبرد اساسي شهرسازي انسان گرا (مطالعه موردي: ميدان ونك تهران)

انسان به عنوان اصلي ترين عامل در شهر كه كليت شهر از ابتدا از حول او ،خواست ها و نيازهايش شكل گرفته،مدت هاي مديدي است كه در بحث طراحي و برنامه ريزي شهري به فراموشي سپرده شده است،در مقابل خودرو كه زماني براي تسهيل و ارتقاي كيفيت زندگي به ويژه زندگي شهري اختراع شد، به عنصر مسلط شهرها تبديل شده است.در كشور ما ايران و در شهر تهران فضاهاي شهري تنها به عبور و مرور خودرو اختصاص يافته است و از نقش اصلي خود به عنوان فضاي انساني دور افتاده است. هدف از اين تحقيق بررسي و شناخت ويژگي هاي شهر انسانگرا ،تبيين ارتباط بين شهر انسانگرا و پياده مداري، و سپس دستيابي به راهبرد مناسب براي طراحي شهر انسانگرا از طريق گسترش پياده مداري است. در اين پژوهش ابتدا به شناسايي و بررسي سابقه موضوع پرداخته شده است. سپس ميدان ونك تهران به عنوان يك فضاي شهري مورد مطالعه قرار گرفته است ، آنگاه، تحليل مطالعات انجام شده با استفاده از مدل سوات (SWOT) انجام شده است. نتايج تحقيق حاكي از آن است كه راه حل منطقي براي رهايي از حكومت خودرو بر فضاي شهري تلاش براي ايجاد يك همزيستي مسالمت آميز بين انسان و خودرو است كه به نفع انسان باشد. همچنين در اين پژوهش اثبات مي شودكه ميزان قابليت پياده مداري در فضاهاي شهري ارتباط مستقيم با نياز ها و حقوق انساني دارد و راهبرد اساسي براي دستيابي به شهرانسانگرا است. بر اين اساس راهبردهايي براي گسترش پياده مداري در طراحي ميدان ونك تهران در پايان تحقيق پيشنهاد شده است.