بررسي جايگاه سردستگي در حقوق كيفري ايران با رويكرد به قانون مجازات اسلامي مصوب 1392

شكل گيري گروه هاي مجرمانه معضلي است كه هرجامعه اي با آن مواجه است سردسته گروه مجرمانه به عنوان مغز متفكر گروه يا اولين كسي است كه جرقه ي تشكيل گروه مجرمانه در ذهنش ايجاد مي شود و اقدام به تشكيل گروه مي نمايد و يا اينكه گروه تشكيل يافته را اداره و سازماندهي مي كند سردستگي گروه م جرمانه عنواني است كه در ماده 130 قانون مجازات اسلامي به پيروي از قانون تعزيرات 1375 پيش بيني شده است در اين ماده عمل سردسته ماهيتا معاونت درجرم است اما قانون گذار عمل وي را در جرايم شركت در جرم دانسته و مجازات و را مجازات شديدترين جرم ارتكابي توسط اعضا تعيين كرده اما در جرايم مستوجب حدود و قصاص و ديات سردستگي را به عنوان معاون جرم پذيرفته و در صورت شمول عنوان محاربه يا مفسد في الارض نيز مجازات محارب يا مفسد في الارض را براي سردسته تعزيري مقرر كرده است بطور كلي راهبرد غالب سياست جنايي ايران در خصوص سردستگي تشديد مجازات است نوشتار پيشرو با روش توصيفي تحليلي درصدد تبيين جايگاه سردستگي در حقوق كيفري ايران است و هدف تعميق ادبيات حقوق كيفري و جرم شناسي كشور و رفع ابهام از مواد قانوني و ارايه رويه عملي واحدبه دستگاه قضايي در خصوص مجازات سردستگي است .