بررسي پژوهش هاي اپيدميولوژي بيماري زبان آبي در كشورهاي همسايه ايران به عنوان منابع احتمالي آلودگي در كشور

بيماري زبان آيي (bluetongue) بيماري ويروسي ميباشد كه از طريق بندپايان به نشخواركنندگان اهلي و وحشي منتقل مي شود. ويروس علل بيماري زبان آبي متعلق به جنس Obivirus و خانواده Repwindae مي باشد و دوميله Calcoides a real و ساير coides ها منتقل مي شود. اين بيماري تب وبعي دارد و در تجارت بين المللي دام هم داراي اهميت مي باشد. هدف: بررسي پژوهش هاي اپيدميولوژيك انجام شده بر روي يماري زبان آبي در كشورهاي همسايه ايران و ارزيابي ميادي احتمالي ورود اين بيماري به ايران ميباشد روش: در اين پژوهش مقالات كامل و خلاصه مقلات موجود در Google Scholar مريول به پژوهش هاي اپيدميولوژي بيماري زبان آب در كشورهاي همسايه ايران از سال 1986 تا 2010 جمع آوري شد. اطلاعات مريم اول به مكان و تاريخ مطلعه، گونه هاي بررم شده روش هاي جداسازي و نوع موارد مرم مثبت با استفاده از نرم افزار Microsoft Exce (2010 grsion مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت جه: كشورهاي افعلنان، ارمنستان، آذربايجان، عراق، كويت، پاكستان، تركيه و تركمنستان با ايران داراي مرز زميني مشترك هند، اما تنها 17 تعفين اپديولوژي بين سالهاي 1986 تا 2010 منتشر شده كه ميرعلي به تركيه (13 از 17)، كويت (2 از 17)، عراق (1 از 17) و پاكستان (1 از 17) ميباشد. بيشترين پژوهش ها در كار (10 از 17 انجام گرفته است. در اين پژوهش ها ويروس بيماري زيان آبي (ET) با استفاده از روش هاي ELIS ايميونو دفيوزن ، ن ماز ويروس nesta PCR و GID test جداسازي شده است. شيوع اين بيماري در بين نشخواركنندگان گاو و گوسفند و بز مرم مثبت در اين كشورها در سال هاي مختلف متفاوت امستد. ويروس BTV در كشور تركيه براي اولين بار در سال 1977 جدا شده و يماري درين سالهاي 1977 تا 1979 گسترش يافته و در سال 1979 در استان هاي آن بومي شده است. نوع BTV در پژوهش - هاي انجام شده در تركه 7/3 % تا 92/9% بين سالهاي 1975 تا 1976 در عراق 8/5 % تا 71/2 % در سال 1995 در پاكان 48/4 % و در سال 2010 شيوع BTV در كويت 95/8 % بوده است. با توجه به بررسي انجام شده اطلاعات كافي و به روز در مورد شيوع بيماري زبان آبي در بسياري از كشورهاي همسايه ايران در دست نمي باشد