بحران فرسايش آبكندي در شهر ستان لامرد (مطالعه موردي دشت لامرد)

فرسايش آبي يكي از فرآيند هاي كليدى در بوم ساز ه هاي خشك و نيمه خشك ايران است. با افزايش فعاليت هاي عمراني و تخريب منابع طبيعي فرسايش خاكي ناشي از تمركز رواناب هاي سطحي در حال افزايش است. اين تحقيق در مناطق داراي فرسايش آبكندي (5 كيلو متري شمال روستاي دهشيخ) صورت گرفته است. دشت لامرد داراي بيشترين فرسايش آبي در استان فارس مي باشد. دشت لامرد با مساحت 1348/5 كيلو متر مربع در محدوده چين خوردگي هاي ملايم زاگرس به صورت ناوديس بين دو رشته ارتفاعات شمالي و جنوبي واقع گرديده است. بر اثر فرسايش شديد تشكيلات شمالي و جنوبي رسوبات حاصله اغلب شامل تشكيلات تبخيري گروه فارس است بروز سيلاب هاي مخرب و فرسايش شديد خاك از نوع سطحي ، شياري و خندقي، بنيان اقتصادي شهرستان لامرد را مورد تهديد جدي قرار داده است. اين تهديد از اوايل دهه 60 شكل حادي بخود گرفته و تنها در نتيجه جاري شدن سيل در دو ماه دي و بهمن 1371 ، بالغ بر 170 ميليارد ريال به مناطق مسكوني، تاسيسات و ابنيه فني ، مزارع ، دامپروري و كشاورزي منطقه خسارت وارد گرديده است امروزه گسترش سريع آبكندها تهديد جدي براي آب نماها ، پلها ، راه هاي ارتباطي ، دكلهاي خطوط انتقال نيرو ، روستاها و مناطق مسكوني است. علت اصلي اين خسارات ، سيل است كه در نتيجهتخريب منابع طبيعي و افزايش فعاليتهاي عمراني و توسعه شهري در چند دهه گذشته بطور چشمگيري افزايش يافته است. مطالعات انجام شده نشان ميدهد كه تا اوايل دهه 50 ، فركانس سيل شش ساله بوده در حالي كه پس از آن 2 ساله و پس از دهه 60 يكساله شده است. يعني كوچكترين باران مي تواند سيل براه اندازد كه خسارت آن بستگي به پهنه سيلاب دارد.