رابطه معنويت در محيط كار با رفتار شهروندي سازماني

رفتار شهروندي سازماني مجموعه اي از رفتارهاي سودمندي است كه در شرح وظايف شغلي قيد نشده اما كاركنان براي كمك به سايرين طي انجام وظايف قانوني خود به نحو مشهودي، اينگونه رفتارها را از خود بروز مي دهند. رفتار شهروندي سازماني، رفتاري فردي و داوطلبانه است كه مستقيما به وسيله سيستم هاي رسمي پاداش در سازمان طراحي نشده است، اما با اين وجود باعث ارتقاي اثربخشي و كارايي عملكرد سازمان مي شود معنويت در محل كار حركتي است كه در اوايل دهه 1990 شروع شد و به عنوان يك نهضت اجتماع محلي متشكل از افرادي كه در جستجوي زندگي باايمان و يا ارزش هاي معنويشان در محل كار بودند ، پديدار شد. ديدگاه ديني ، معنويت را جزيي از يك دين و مذهب به خصوص مي داند(كريشناكومار و نك، 2002). در اين ديدگاه، معنويت ريشه در دين و مذهب دارد و مذهب عامل اصلي تقويت و تشويق معنويت در افراد و سازمان ها تلقي مي شود. اسلام پيروان خود را به تعهد هر چه بيشتر به كار و سازمان، همكاري، مشاركت، مشورت، بخشش و گذشت و...دعوت مي كند. در ديدگاه اگزيستانسياليستي، معنويت بيشتر با مفاهيمي نظير كسب معنا در مورد آنچه در محل كار صورت مي گيرد، مرتبط است.به عبارتي هدف اصلي ، يافتن معنا در كار و محيط كاري است. معنويت در محيط كار به طور غيرمستقيم و از طريق نگرش هاي كاركنان بر رفتار شهروندي سازماني اثر مي گذارد. در واقع كاركناني كه در كارشان احساس معنا و مفهوم عميقي دارند، باور دارند كه انسان ها با يكديگر پيوند دارند، در محيط كار احساس همبستگي با ديگران دارند، ارزش ها و اهداف خود را همسو با ارزش هاي سازمان مي بينند و باور دارند كه سازمان نسبت به آنها و مسايل شان مثل رفاه همه كاركنان سازمان توجه و ملاحظه دارد و احتمال زيادي دارد كه در محيط كار از خود رفتارهاي رفتار شهروندي سازماني نشان دهند