بررسي مزيت نسبي صادرات فولاد كشورهاي منتخب خاورميانه (2014–2003) و تطبيق با الگوي جهاني

صادرات يكي از منابع تأمين مالي برنامه هاي توسعه اقتصادي و اجتماعي محسوب مي شود و گسترش صادرات غير نفتي در كشورهاي در حال توسعه به منظور افزايش سرمايه گذاري بيش از هر زمان نيازمند شناسايي امكانات و منابع بالقوه كشور است. ارتقاء رقابت پذيري صنايع به جهت نقش مستقيمي كه در ايجاد ارزش افزوده و ارزآوري دارد براي اقتصاد ملي كشورهاي درحال توسعه بسيار با اهميت تلقي مي شود. يكي از محورهاي مهم اطلاعاتي در جهت برنامه ريزي اقتصادي به ويژه سرمايه گذاري صنعتي در كشورهاي در حال توسعه، آگاهي از مزيت هاي نسبي در توليد و صدور كالا است. بنابراين آگاهي از مزيت هاي نسبي به ويژه در بخش تجارت خارجي و تلاش در جهت پوياسازي آن به منظور موفقيت و حضور در عرصه رقابت بين المللي، امري ضروري و اجتناب ناپذير به نظر مي رسد. هدف از اين تحقيق بررسي مزيت نسبي صادرات فولاد ايران و كشورهاي منتخب خاورميانه طي دوره 2014-2003 مي باشد. براي انجام چنين امري از شاخص هاي RCA ، HI ، RSCA و X1 استفاده شده و اين شاخص ها مورد اندازه گيري قرار گرفته و با يكديگر مقايسه و تحيل شده اند. . نتايج نشان مي دهد كه طي دوره مورد بررسي كشورهاي لبنان، مصر و تركيه داراي مزيت صادراتي فولاد هستند. از ميان اين كشورها مصر بيشتر از ساير كشورها از الگوي تجارت جهاني تبعيت مي كنند و داراي قدرت رقابتي بيشتري هستند. بعد از مصر، به ترتيب كشورهاي اردن و بحرين به الگوي تجارت جهاني نزديك تر هستند. ايران از نظر مزيت نسبي صادرات فولاد با توجه به مواد اوليه فراوان در جايگاه مناسبي قرار ندارد. بنابراين افزايش بهره وري و استفاده از روشهاي كاراتر در توليد فولاد بايد سرلوحه كار مسولان اين صنعت قرار گيرد.