مطالعه اي بر نقش زيست خوابگاهي بر تجربه احساس تنهايي در زندگي دانشجويي

no title, no abstract

دوره تحصيلي دانشگاهي به واسطه حضور عوامل متعدد، دورهاي فشارزا است. بيشتر دانشجويان به خاطر تحصيل در دانشگاه ها از خانواده و محل سكونت خود جدا شده، در محيط جديدي قرار گرفته اند و اين مسائل ميتواند مشكلاتي را براي دانشجويان به وجود آورد. عدم سازگاري با محيط آموزشي دانشگاه، محيط سكونت در خوابگاه و قرار گرفتن در شبكه جديد روابط برخي عكس العمل هاي عاطفي را در آن ها به دنبال دارد. بر اين اساس، پژوهش حاضر در وهله نخست به دنبال اين است كه فهم و درك دانشجويان نسبت به احساس تنهايي چگونه مي باشد و تجربه زيسته آن ها چه كيفيتي دارد، پژوهش حاضر با روش كيفي و با اتكا به نظريه مبنايي صورت گرفته است. يافته هاي اين پژوهش از طريق مصاحبه هاي نيمه ساخت يافته با 40 نفر از دانشجويان دانشگاه هاي تهران و بهشتي به دست آمده است. بر طبق نتايج پژوهش، ناهمگوني قومي/ مذهبي/ زباني، نا آشنايي جغرافيايي، دوري محل سكونت و زيست خوابگاهي از جمله علل ميانجي اثرگذار بر احساس تنهايي در دانشجويان هستند. يافته ها همچنين نشان داد كنشگران از استراتژي هاي متفاوتي در مواجهه با احساس تنهايي استفاده ميكنند كه مي توان آن ها را در 5 دسته استراتژي رويارويي، اجتنابي، حمايتي، برون ريز و هويتي قرار داد.