فرصت هاي كارآفريني و كسب و كارهاي اجتماعي

فاقد عنوان و چكيده لاتين

كارآفريني اجتماعي به مثابه رويكردي است كه در سال هاي اخير در تقاطع بازار و نهادهاي دولتي قرار گرفته و بخشي از كسب و كارهاي نيازهاي بخش عمومي را كه اغلب از سوي اين دو پاسخ داده نمي شود، برآورده مي سازد. مفهوم استراتژي حل مسيله در كارآفريني است كه ناظر بر اجتماع محلي و استفاده از پتانسيل هاي محلي مي باشد. كسب اجتماعي و كارهاي اجتماعي به ايجاد تغيير اجتماعي در اجتماع محلي و خلق ارزشي نو در حوزه اجتماعي كه پاسخي براي مسايل اجتماعي موجود نيز باشد، نظر دارد و يك واژه كلي براي طيف وسيعي از سازمان ها يا سازوكارهايي است كه براي دستيابي به يك هدف اجتماعي شكل مي گيرند و در راستاي آن، به فعاليت تجاري مي پردازند. اما سوال آنست كه اين كسب و كارها، چگونه شكل مي گيرد ماير و همكارانش، به مدل ايجاد كسب و كار اجتماعي در قالب فرايندي روانشناسانه اشاره دارند كه به مدل قصد و نيت كارآفريني، شهرت دارد. همچنين مفهوم فرصت هاي كارآفريني، كليدواژه ديگري است كه نقطه آغاز تلاقي انديشه و تفكر كارآفرين با زمينه اقدامش يعني اجتماع محلي مي باشد و از سوي ونكترامن، نيز مطرح شده و به هر ايده جديد يا اختراعي گفته مي شود كه به صورت بالقوه مي تواند به يك يا چند هدف(اقتصادي) بينجامد. فرصت هاي كارآفريني به باورهايي پيرامون موارد مطلوب دستيابي به آن اهداف، اشاره دارد، يا فعاليت هايي را نشان مي دهد كه آن اهداف را از طريق مصنوعات اقتصادي جديد و خاص، پياده سازي مي كند. كارآفرين اجتماعي پس از شناسايي مسيله اجتماعي در اجتماع محلي، در صورتيكه ادراك لازم را از مطلوبيت و ممكن بودن آن داشته مي شود، دست به اقدام مي زد. يعني اينكه كارآفرين اجتماعي بايستي درك مشابهي از مسيله را هم راستا با مردم محلي داشته باشد. احساسات و عواطف مشابه ي در او بر انگيخته شود تا بتواند نسبت به حل آن مسيله برانگيخته گردد. فرايندي كه قصد و نيت اقدام را در او ايجادمي كند و وي را به ايجاد كسب و كار، ترغيب مي سازد. قصد و نيت كارآفرين براساس مدل نظري در اين مقاله از قصد و نيت سازمان هاي خيريه، نهاد وقف و ساير اشكال مشابه، متفاوت است. كارآفرين اجتماعي قصد حل مسيله اجتماعي را بارويكردي مشاركتي، بهره گيري از سرمايه انساني اجتماع محلي و همزمان با بكارگيري دانش محلي دارد.