سنجش و ارزيابي پايداري گردشگري روستايي

گردشگري هم اكنون به يكي از صنايع مهم در دنيا تبديل شده است .كه بسياري ازبرنامه ريزان وسياست گذاران توسعه،صنعت گردشگري را يكي ازاركان اصلي توسعه ذكر مي كنند كه گردشگري روستايي را نيز جزيي ازاين صنعت محسوب مي شود در واقع گردشگري روستايي يكي ازانواع گردشگري است كه شكل پايدار آن در ابعاد مختلف اقتصادي، اجتماعي و محيطي بستر ساز دست يابي به توسعه پايدار محلي مي شود. و با وجود سپري شدن حدود دو دهه از تصويب دستور كار 21 كه در آن بر تدوين و كاربرد شاخص هاي توسعه پايدار تاكيد شد، هنوز اجماع كاملي در خصوص شاخص هاي تبيين كننده پايداري، طراحي و استفاده از آنها براي سنجش پايداري و همچنين روش هاي جامع و كامل كه مورد پذيرش تمامي نخبگان و صاحبنظران در سراسر جهان باشد، به وجود نيامده است. با اين حال در خلال سال هاي گذشته شاخصهاي متعددي براي سنجش و اندازهگيري توسعه پايدار مطرح شده و گاهي نيز شاخص هاي پايداري كشورها توسط نهادهاي بين المللي به صورت سالانه منتشر ميشود.كه در اين تحقيق به بررسي برخي از اين شاخص ها در زمينه پايداري و پايداري گردشگري پرداخته مي شود .پژوهش حاضر ازنوع تحقيقات بنيادي مي باشد و به روش توصيفي تحليلي انجام گرفته است.سوالات تحقيق حاضر اينست كه پايداري گردشگري بايد چگونه سنجيده شود و مدل هاي سنجش پايداري كدامند و شاخص هاي سنجش و ارزيابي پايداري كدام مي باشند و براي ارزيابي پايداري گردشگري چه ابزارهايي را بايد به بكاربست نتايج اين تحقيق نشان مي دهد ره يافت توسعه پايدار گردشگري (STD) گردشگري به مثابه چرخه اي براي توسعه پايدار تلقي ميگردد و اصول اساسي توسعه پايدار همانند كاهش فقر روستايي، عدالت و تو زيع درآمد، برابري ميان نسلي و بين نسلي، تنوع زيستي و مانند اينها در نظر است تا بتوان شاخص هاي پايداري را بكار بست.