مقايسه روش هاي درون يابي براي برآورد و پهنه بندي سطح آب زيرزميني (مطالعه موردي دشت تهران-كرج)

با توجه به جايگاه آب هاي زيرزميني به عنوان يكي از منابع آبي قابل استفاده و همچنين رو به كاهش، مطالعه و مديريت مناسب بهره برداري از آن داراي اهميت ويژهاي است. از طرفي مديريت صحيح منابع آب مستلزم داشتن اطلاعات از تغييرات مكاني و زماني سطح آب زيرزميني در سطح حو ضه موردمطالعه است. شناخت دقيق تغييرات مكاني و زماني سطح آب زيرزميني در منطقه، به منظور توسعه استراتژي هاي مديريتي، بسيار اهميت دارد. در منطقه مورد مطالعه، دسترسي به داده هاي سطح آب زيرزميني در 97 چاه پيزومتريك و در بازه زماني سالهاي 1375 تا 1392، امكان مقايسه روش هاي مختلف درون يابي را فراهم نمود. پس از كنترل كيفيت و صحت آمار، همبستگي مكاني بين داده ها بررسي و سپس سطح آب زيرزميني درونيابي شد. براي اين منظور از سه روش شامل وزن دهي معكوس فا صله (IDW )، تابع پايه شعاعي (RBF) و كريجينگ معمولي (OK) و براي ارزيابي آنها از اعتبارسنجي متقابل استفاده گرديد. براي مقايسه روشهاي درون يابي از سه شاخص ميانگين انحراف خطا (BME)، ضريب تشخيص (R2) و جذر ميانگين مربعات خطا (RMSE) استفاده شد. مقايسه مقادير درونيابي شده، نشان دهنده دقت بيشتر روش RBF در مقايسه با دو روش فوق در تخمين سطح آب زيرزميني در دشت تهران-كرج است. همچنين مقايسه نقشه هاي پهنه بندي سالهاي مختلف، بيانگر افت سطح آب زيرزميني در سال هاي موردمطالعه است.