اثربخشي درمان مثبت نگر بر افسردگي و شادكامي همسران افراد داراي وابستگي به مواد

هدف از پژوهش حاضر بررسي اثربخشي درمان مثبت نگر بر افسردگي و شادكامي همسران افراد داراي وابستگي به مواد بود. روش پژوهش حاضر، نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون _ پس آزمون با گروه كنترل، جامعه آماري اين پژوهش شامل كليه همسران بيماران مرد مبتلا به سوء مصرف مواد تحت درمان متادون مراجعه كننده به كلينيك هاي ترك اعتياد شهر آمل بودند كه در حال دريافت دوره سم زدايي بوده اند. روش نمونه گيري از نوع نمونه گيري داوطلبانه بوده است. بدين صورت كه ابتدا از بين مراكز ترك اعتياد شهر آمل، تعداد 4 مركز انتخاب شدند. سپس با حضور در اين مراكز، از بين همسران بيماران مرد مبتلا به سوء مصرف مواد كه داوطلب شركت در دوره درماني بوده اند، تعداد 30 نفر انتخاب شدند و بطور تصادفي در دو گروه آزمايش (15 نفر) و كنترل (15 نفر) قرار گرفتند. ابزارگردآوري دادها پرسش نامه شادكامي آكسفورد (1989)، پرسش نامه افسردگي بك(1996) و جهت تجزيه و تحليل دادهها از آمار توصيفي و استنباطي با استفاده از بسته نرم افزاري SPSS نسخه 21 و از آزمون تحليل كوواريانس چند متغيره؛ مانكووا (MANCOVA) استفاده شد. نتايج تحليل كوواريانس نشان مي دهد كه بين ميانگين نمره افسردگي و شادكامي گروه آزمايش و گروه كنترل تفاوت معنادار وجود دارد؛ بدين معني كه درمان مثبت نگر بر افسردگي و شادكامي همسران افراد داراي وابستگي به مواد تاثيرگذار بوده است.