بررسي اثر سطوح مختلف تنش خشكي در مراحل مختلف رشد و نمو بر ارتفاع گياه جو

شرايط محيطي عامل مهمي در رشد و توليد گياهان مي باشد. كشور ايران با متوسط بارندگي سالانه 260 ميلي متر جزمناطق خشك و نيمه خشك محسوب مي شود و بيش از نيمي از اراضي كشاورزي ايران در اين مناطق قرار دارند. با روند فعلي رشد جمعيت،توليدات مواد غذايي در آينده قطعا جوابگوي اين همه جمعيت نخواهد بود،بنابراين با در نظر گرفتن غلات به عنوان اصلي ترين منبع غذايي مردم ايران و همچنين كمبود آب هر گونه تحقيق در زمينه تنش خشكي با ارزش خواهد بود. با هدف بررسي اثر سطوح مختلف تنش خشكي بر ارتفاع گياه جو در مراحل مختلف رشد اين گياه، آزمايشي در بهار 1390 در يكي از مزارع كشاورزي در روستاي كريم آباد از توابع استان كرمان انجام گرفت. آزمايش فوق در سه تكرار و در قالب بلوك هاي كامل تصادفي و اعمال تنش آبي با استفاده از سيستم آبياري Line source ودر پنج سطح شامل: آبياري بيش از نياز آبي،آبياري در حد نياز آبي،آبياري با تنش ملايم،آبياري با تنش متوسط و آبياري با تنش زياد انجام گرفت.نحوه كشت به صورت رديفي و فاصله رديف ها از يكديگر 25 سانتيمتر در نظر گرفته شد.عمليات داشت نيز در طول فصل رشد بر روي كليه تيمارها يكسان اعمال گرديد. همچنين در طول فصل كشت و در طي سه مرحله قبل از خوشه دهي،بعد از خوشه دهي و در اواخر دوره رشد از ارتفاع گياه اندازه گيري به عمل آمد. پس از آناليز مقادير اندازه گيري شده در نرم افزار MSTAT-C مشخص شد كه دراين آزمايش ارتفاع گياه در تنش هاي اول و دوم و در كليه مراحل رشد داراي بيشترين ميانگين ارتفاع مي باشد و در بين آنها اختلاف معني داري وجود ندارد.بيشترين اختلاف معني دار هم در هر سه مرحله رشد در تنش پنجم با ساير تنش ها مشاهده گرديد.