تعيين اثربخشي آموزش مهارت ارتباطي بر تمايزيافتگي خود زنان روستايي متأهل

پژوهش حاضر به منظور تعيين اثربخشي آموزش مهارت ارتباطي بر تمايزيافتگي خود زنان روستايي متأهل انجام گرفت. پژوهش حاضر از نوع مطالعات شبه آزمايشي با طرح پيش آزمون پس آزمون با گروه كنترل مي باشد. جامعه آماري شامل زنان - متأهل روستاي كله بست ميباشد (140 نفر) كه براساس جدول مورگان كرجسي ( 1972) 100 نفر جهت غربالگري با روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. پرسشنامه تمايزيافتگي خود (اسكورون) بر روي آنها اجرا شدو از ميان آنان 70 نفر از آنها داراي تمايزيافتگي خود پايين بودند و 30 نفر بطور تصادفي ساده انتخاب و با همين روش در دو گروه آزمايش و كنترل (15 نفر در هر گروه) جايگزين شدند. گروه آزمايش به مدت 9 جلسه (90 دقيقه اي) آموزش مهارتهاي ارتباطي را دريافت كردند. گروه كنترل آموزش دريافت نكرد. پس از اتمام مداخله، آزمودني هاي دو گروه پرسشنامه ها را دوباره تكميل كردند. براي تجزيه و تحليل داده ها از تحليل كوواريانس چند متغيره استفاده شد. نتايج تحقيق نشان داد كه آموزش مهارت ارتباطي بر تمايزيافتگي خود، خودكارآمدي به طور معناداري موثر است. همچنين، تاثير آموزش مهارتهاي ارتباطي برتمام مؤلفه هاي تمايزيافتگي خود در زنان روستايي معني دار بوده است. مجذور سهمي اتا مبني بر سهم آموزش بر هر يك از مؤلفه ها نشان دهنده اين است كه ميزان تاثير آموزش مهارتهاي ارتباطي بر مؤلفه گريز عاطفي بيشتر از مؤلفه هاي ديگر بوده است.