تاثير شناخت درماني گروهي بر كاهش نگراني و افسردگي بيماران مرد و زن مبتلا به اچ اي وي/ايدز

زمينه و هدف: هدف از پژوهش حاضر تعيين اثربخشي شناخت درماني گروهي بركاهش نگراني و افسردگي افراد مبتلا به ويروس اچ اي وي/ ايدز در مركز مشاوره بيماري هاي رفتاري شهريار بود. روش: طرح پژوهش حاضراز نوع نيمه آزمايشي با پيش آزمون و پس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش حاضر شامل تمامي مردان و زنان مبتلا به اچ اي وي/ ايدز بودند كه دراين مركز داراي پرونده فعال بودند. حجم نمونه 29 نفر (14 نفر گروه آزمايش و 15 نفر گروه كنترل) از طريق نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. به منظور مقايسه اثربخشي رويكرد، گروه آزمايش 12 جلسه 90 دقيقه اي مداخله مهارتهاي شناختي دريافت كردند درحالي كه گروه كنترل مداخله اي دريافت نكردند. شركت كنندگان با استفاده از آزمون افسردگي بك (2000) و نگراني پنسيلوانيا (ماير و همكاران، 1990) در دو مرحله پيش آزمون و پس آزمون ارزيابي شدند و نتايج با استفاده از تحليل كوواريانس تحليل شد. يافته ها: نتايج حاصل از تفسير جداول نشان ميدهد كه بين گروه آزمايش و گواه پس از اجراي مداخله در آزمون افسردگي و نگراني تفاوت معني داري وجود داشت. بحث و نتيجه گيري: اين مطالعه نشان داد كه استفاده از گروه درماني شناختي در كاهش افسردگي و نگراني مردان و زنان مبتلا به اچ اي وي مؤثر است و بر اين اساس مي توان گفت، در حوزه درمان و زمينه كار با افراد افسرده و مضطرب شناخت درماني گروهي با توجه به ماهيت آن، بسيار كارا و نويدبخش به نظر ميرسد .