بررسي تمركز صنعتي و عوامل اصلي توزيع صنايع بين استانهاي كشور: شاخص تيل

فاقد عنوان و چكيده لاتين

با توجه به روند توسعه جهاني، حركت اقتصادها به سمت توسعه صنعتي و افزايش سهم صنعت و خدمات مرتبط با آن در توليد منطقه اي، بررسي سطح تمركز صنعتي و روند تحولات آن براي برنامه ريزان و سياست گذاران منطقه اي داراي اهميت است. از اين رو، مطالعه حاضر با هدف بررسي سطح تمركز صنعتي مابين استان هاي كشور، عوامل اصلي توزيع صنايع درمناطق مختلف كشور را مدنظر قرار ميدهد. براي اين منظور، از شاخص تيل براي تحليل تمركز صنعتي در سال 1392 استفاده كرده است. با استفاده از اين شاخص، امكان جداسازي تمركز درون فعاليتي و تمركز بين منطقه اي وجود خواهد داشت. اين تحقيق با مدنظر قرار دادن تمركز بين منطقه اي، عوامل موثر بر شكل گيري چنين تمركزي را مورد تحليل قرارداده است. نتايج مطالعه نشان داده است كه استان هاي تهران و اصفهان با اختلاف چشم گيري با ساير استان ها، بيشترين سطح تمركز صنعتي را دارند و استان هاي كرمانشاه، همدان و گلستان در پايين ترين سطح به لحاظ تمركز صنعتي قرار دارند. نتايج همچنين نشان داده است كه مهم ترين عوامل در وجود تمركز بين منطقه اي صنايع عبارت است از: سطح تمركز جمعيت، رويكرد سياست گذاران منطقه اي، مقياس صنايع و وجود صنايع با فناوري برتر مي باشد. افزايش تمركز جمعيت و رشد شهرنشيني، عاملي در جهت ايجاد بازار براي محصولات صنعتي و تامين نيروي انساني موردنياز با تخصص هاي مختلف براي بخش صنعت مي باشد. از سوي ديگر، موجب ايجاد و گسترش زيرساخت هاي لازم براي ايجاد صنايع با فناوري بالا و مديريت هماهنگ منطقه اي است. نگاه برنامه ريزي منطقه اي و چشم انداز توسعه هر استان، عامل مهم ديگر به منظور توسعه منطقه اي به شمار مي رود.