نگاهي دوباره به داستان هبوط آدم بر مبناي تفاسير معتبر و تحليل واژگان داستان

قاطبه دانشمندان علوم قرآني برآنند كه ترجمه، تفسيري مختصر از كتاب الله مجيد است و احكامي كه بر ترجمه قرآن مترتب است، همان است كه بر تفسير قرآن به معني الاعم حاكم است. لذا همان گونه كه عقائد و سليقه مفسر، گرايشي را بر تفسير او تحميل مي كند، در ترجمه قرآن نيز با چنين پديده اي روبه رو هستيم. يكي از گرايش هاي تفسيري كه بيش از همه بر ترجمه قرآن سايه افكنده است، گرايش فقهي است كه به علت فقاهتي شدن فرهنگ اسلامي از قرون مياني تاكنون، آنچنان متداول شده است كه همگان وثاقت، بداهت و اصالت ترجمه هاي ارائه شده با اين گرايش را تلقي به قبول كرده اند. در اين مقاله با ذكر مثالي از آيات مربوط به خروج آدم از بهشت، به بررسي اين ادعا پرداخته شده است كه ترجمه هاي متداول (فقهي) گه-گاه بر مبناي قواعد ادبيات عرب از اعتبار پايين تري در مقابل برخي ترجمه هاي مهجورتر برخوردارند و نتيجتاً با ادله لغوي و بلاغي نشان داده شده است كه در بازخواني داستان آدم (ع)، قرائت علامه مصطفوي از استواري بيشتري به نسبت ديگر خوانش ها برخوردار است.