بررسي رابطه كيفيت زندگي با ميزان فرسودگي شغلي(مطالعه موردي زنان شاغل در دانشگاه علوم پزشكي بابل)

موضوع تحليل قواي كاركنان يا فرسودگي شغلي در حال حاضر يك مشكل شايع در مشاغل مخلتف خدماتي است. هدف از اين پژوهش شناخت و بررسي رابطه كيفيت زندگي با ميزان فرسودگي شغلي(مطالعه موردي زنان شاغل در دانشگاه علوم پزشكي بابل) مي‌باشد. روش تحقيق، پيمايشي و واحد تحليل فرد پاسخگو است. شيوه نمونه‌گيري، خوشه‌اي چندمرحله‌اي و تصادفي ساده است و حجم نمونه طبق فرمول كوكران 250 نفر مي‌باشد. ابزار گردآوري داده‏ها، پرسشنامه استاندارد و محقق ساخته است. روش تجزيه و تحليل داده‌ها، ضريب همبستگي پيرسون، ضريب همبستگي اسپيرمن و تحليل رگرسيون چندمتغيره با استفاده از نرم‌افزار SPSS است. از اعتبار صوري جهت سنجش اعتبار(روايي) استفاده شد و ضريب آلفاي كرونباخ(اعتماد يا پايايي) براي متغيرهاي كيفيت زندگي و فرسودگي شغلي برابر با 914/0 و 850/0 است. بين كيفيت زندگي با ميزان فرسودگي شغلي رابطه منفي و معكوس وجود دارد. بين مولفه‌هاي توسعه قابليتهاي انساني، تامين فرصت رشد و امنيت مداوم، يكپارچگي و انسجام اجتماعي در سازمان، فضاي كلي زندگي و قانون‌گرايي در سازمان با فرسودگي شغلي رابطه و همبستگي منفي و معكوس وجود دارد. اما بين مولفه‌هاي پرداخت منصفانه و كافي، وابستگي اجتماعي زندگي كاري و محيط كاري ايمن و بهداشتي با فرسودگي شغلي همبستگي معنادار وجود ندارد. تحليل رگرسيوني نشان مي‌دهد كه 8/28 درصد از تغييرات فرسودگي شغلي به كيفيت زندگي مربوط مي‌شود. نتايج نشانگر كيفيت زندگي در حد متوسط به پايين و همچنين ميزان متوسط به پايين در متغير فرسودگي شغلي است. هرچه كيفيت زندگي در بين كاركنان بيشتر شود، ميزان فرسودگي شغلي در بين آنان كمتر است و برعكس هرچه كيفيت زندگي پايين‌تر باشد، ميزان فرسودگي شغلي افزايش مي‌يابد.