مقايسه زمان بقاي مطلوب بي‌فرزندي زنان در آستانه ازدواج برحسب وضع فعاليت

در سال‌هاي اخير، مطالعه فاصله ازدواج تا فرزندآوري و فواصل بين مواليد به عنوان تعيين‌كننده‌هاي اساسي سطوح باروري كه بر روي نرخ‌هاي باروري و رشد جمعيت تأثير مي‌گذارند و همچنين منجر به تعيين بعد خانواده و ميزان مرگ و مير كودكان مي‌‌شوند، بسيار حائز اهميت است. امروزه افزايش فاصله ازدواج تا تولد اولين فرزند، به عنوان يكي از ويژگي‌هاي جوامع با باروري زير سطح جانشيني مطرح مي‌شود كه دلايل مختلفي براي افزايش آن در مطالعات گوناگون ذكر شده است. يكي از دلايل اين افزايش در جامعه زنان جوان امروز كشور را مي‌توان عدم دستيابي آنان به شغل مناسب با وجود داشتن تحصيلات دانشگاهي در نظر گرفت. بدين منظور و با در نظر گرفتن اين مسئله كه زنان جوان در سن باروري تأثير بسزايي در مواليد آينده كشور دارند، در اين مقاله به تحليل داده‌هاي فاصله مطلوب فرزندآوري در ميان زنان 15-45 ساله در آستانه ازدواج پرداخته شد. داده‌هاي اين مطالعه مقطعي، براساس يك پرسشنامه ساختاريافته از 6360 زن در آستانه ازدواج كل كشور و با استفاده از نمونه‌گيري طبقه‌بندي چند مرحله‌اي جمع‌آوري گرديد. فاصله مطلوب ازدواج تا فرزندآوري ميان زنان با وضعيت‌هاي شغلي مختلف و برحسب طبقات استاني‌، محل سكونت، سطوح تحصيلي و گروه‌هاي سني با استفاده از تحليل بقاي ناپارامتري بررسي شد. ميانگين زمان بقاي مطلوب بي‌فرزندي 63/2 سال با ميانه بقاي 2 سال بدست آمد. بقاي مطلوب بي‌فرزندي در ميان زنان با وضعيت‌هاي شغلي مختلف حاكي از تفاوت معني‌دار ميان آن‌ها بود؛ زنان دانشجو (دانش‌آموز)، در جستجوي كار، شاغل و خانه‌دار به ترتيب بيشترين بقاي مطلوب بي‌فرزندي را داشتند. با وجود تفاوت اين الگو در استان‌ها، سطوح تحصيلي و سنين مختلف، كليه زنان دانشجو (دانش‌آموز)، داراي بقاي مطلوب بي‌فرزندي بيشتري نسبت به ساير وضعيت‌هاي شغلي بودند. به نظر مي‌رسد كه با ايجاد فرصت‌هاي شغلي مناسب براي زنان تحصيلكرده مي‌توان انتظار فاصله بي‌فرزندي كوتاهتري داشت.