بررسي تعارض كار_خانواده و رابطه آن با باروري زنان شاغل ( مورد مطالعه زنان شاغل در آموزش و پرورش شهر يزد)

در جامعه ايراني مسئوليت اصلي زنان نقش خانه داري و نگهداري از فرزندان است و هنگامي كه آنها زماني را به كار كردن در بيرون از منزل اختصاص مي دهند، در تطبيق كار با نقش هاي درون خانه، ممكن است تعارض كار - خانواده ايجاد شود. به منظور كاهش تعارض و حفظ تعادل در كار و خانواده، زنان همواره تلاش مي كنند مسئوليت‌هاي خود را تعديل كنند. يكي از مكانيزمها براي برقراري اين تعادل، كاهش تعداد فرزندان مي باشد. در اين مطالعه تلاش مي شود ضمن بررسي تعارض كار و خانواده، رابطه آن با باروري زنان شاغل در آموزش و پرورش، بررسي گردد. داده هاي اين مقاله، حاصل پيمايشي است كه در سال 1393 در بين زنان ازدواج كرده شاغل در آموزش و پرورش شهر يزد جمع آوري شده است. نتايج نشان مي دهد كه ميانگين نمره تعارض كار و خانواده پاسخگويان 07/46 مي باشد كه در سطح متوسط مي باشد. نكته قابل توجه تعارض نسبتا بالا در محيط خانواده نسبت به محيط كار است. زنان شاغل معمولا خود را ملزم به انجام هر دو نقش مي كنند. با اين حال به دليل انتظارات ساختاري و تقسيم كار جنسيتي، براي انجام نقش هاي خانوادگي به وقت و انرژي زيادي نياز دارند، با اين حال در پاسخگويي به انتظارات نقش خانوادگي و اختصاص زمان و انرژي با مشكلات بيشتري مواجه هستند. تحليل دو متغيره داده ها نشان داد كه متغير تعداد فرزندان با تعارض شغلي _ فرزندآوري داراي رابطه منفي مي باشد، بالاترين ميانگين نمره تعارض كار و فرزندآوري نيز متعلق به زنان تك فرزند و برابر با 22/54 مي باشد. اما در تحليل چند متغيره متغيرهاي طول مدت زناشويي و پست سازماني شدت تاثير متغير تعارض بر باروري را كاهش دادند. اين يافته نشان مي دهد زنان تلاش مي كنند علي رغم تجربه تعارض در خانواده، نقشهاي خانوادگي خود را انجام دهند. با توجه به نقش زنان در تحكيم روابط عاطفي بين اعضاي خانواده، افزايش حمايت اجتماعي در خصوص نقشهاي خانوادگي، ساعتهاي كاري منعطف و كارهاي پاره وقت براي زنان مي تواند در كاهش تعارض كار خانواده موثر باشد.