بررسي طول مدت بيكاري زنان و ماندگاري آنان در بازار كار

با توجه به ساختار سني جمعيت كشور مقوله اشتغال به يكي از اولويت ها و چالش هاي مهم در سياست گذاري ها تبديل شده است. همچنين بررسي وضعيت نيروي كار كشور از نظر طول مدت بيكاري و اشتغال مي تواند در برنامه ر يزي منابع انساني نقشي اساسي ايفا نمايد. در طول تاريخ وضعيت اشتغال داراي ابعاد جنسيتي گسترده بوده كه در اين ميان زنان درمعرض آسيب هاي بيشتري قرار داشته اند. مقاله حاضر براساس داده هاي نتايج طرح آمارگيري نيروي كار طي سال هاي1384 الي 1393مركز آمار ايران بوده كه به بررسي وضعيت زنان به جهت مدت زمان انتظار براي يافتن شغل، طول مدت اشتغال و علت ترك شغل آنان در مقايسه با مردان مي¬پردازد. يافته¬ها بيانگر آن است كه علي¬رغم كاهش نرخ مشاركت زنان، ميزان عرضه نيروي¬كار آنان طي سال¬هاي مذكور افزايش داشته كه مي¬تواند حاكي از گرايش زنان تحصيل¬كرده در ورود به بازار¬كار و ايفاي نقش¬هاي اجتماعي باشد. انباشتگي زنان با بيكاري بلند مدت در ده ساله مذكور روندي افزايشي داشته به¬طوريكه اين ميزان نسبت به كل زنان بيكار از 46.6درصد در سال 1384به 56.1درصد در سال 1393رسيده كه حكايت از تغيير 10درصدي دارد در حاليكه اين افزايش براي مردان درحدود 4درصد مي¬باشد. بررسي ها نشان مي دهد هرچه طول مدت اشتغال زنان افزايش مي يابد نقش آنان در بازار كار كمرنگ تر مي شود. به عبارت ديگر زنان با اشتياق زيادي وارد عرصه فعاليت اقتصادي شده ولي بسيار زودتر از مردان، از بازار كار خارج مي گردند كه دلايل آن را مي توان به عواملي از جمله پايين بودن درآمد، موقتي بودن كار، تعديل نيرو و... مرتبط دانست. بنابراين، مي توان گفت در دوره ده ساله فوق علي رغم اينكه زنان بيش از يكسال و نيم در جستجوي كار هستند اما ماندگاري آنان در بازار كار، كمتر از 3 سال است. به عبارتي اشتغال زنان بي¬ثبات¬تر از مردان است. از اين رو به نظر مي¬رسد طول مدت اشتغال زنان با زمان صرف شده براي يافتن شغل متناسب نبوده و انتظارات شغلي آنان را برآورده نمي¬نمايد.