تدوين راهكارهاي معماري در خصوص بهره گيري از طبيعت در راستاي طراحي فضاي آرامش بخش

يكي از موثرترين عوامل تاثير گذار در خلق فضاهاي آرامش بخش، طبيعت شناخته شده است. در طول تاريخ، طبيعت همواره به طرق گوناگون در طراحي معماري بكار گرفته مي شده است. امروزه اما با پيشرفت صنعت و مدرن شدن شهرها و از بين رفتن رابطه ي ميان انسان و طبيعت، بر رابطه ي طبيعت و معماري نيز، خدشه وارد گشته است و درنتيجه، مشكلات متعددي براي انسان ها پديد آمد. بنابراين بمنظور احياي اين رابطه و ايجاد فضاهاي آرامش بخش ، رويكردهاي گوناگوني به طبيعت در معماري پديدار شدند. اما بهره گيري از طبيعت در معماري معاصر، بيشتر به يك رابطه ى صورى تبديل شده است. بدين ترتيب اين نوشتار با هدف تدوين موثرترين راهكارهاي معماري بهره گيري از طبيعت در راستاي طراحي فضاهاي آرامش بخش شكل گرفت تا با ايجاد رابطه اي مناسب ميان طبيعت و معماري، گامي در جهت ارتقا رابطه ي انسان و طبيعت و ايجاد محيط هاي آرامش بخش، برداشته شود. روش تحقيق استفاده شده در اين رساله، روش توصيفي و تحليلي مي باشد. در ابتداي اين مقاله به بررسي ضرورت-هاي ارتباط انسان، طبيعت و معماري مي پردازيم سپس راهكارهاي معماري بهره گيري از طبيعت از ديدگاههاي گوناگون مورد بررسي قرار خواهد گرفت و در نهايت بهترين راهكارها در راستاي طراحي فضاهاي آرامش بخش مشخص مي گردند. بهترين اين راهكارها شامل آن دسته اي مي گردند كه به ايجاد رابطه ي ملموس و فيزيكي با طبيعت مي پردازند. از جمله ي اين راهكارها مي توان به طراحي در بستر طبيعت، استفاده از عناصر و مصالح طبيعي و توجه به اقليم و پديده هاي طبيعي اشاره نمود.