بررسي توسعه پايدار شهري مبتني بر تأسيسات زيربنايي شهر( مطالعه موردي : شهر چالوس )

در سده اخير روند افزايش جمعيت شهري و به تبع آن گسترش و توسعه كالبدي شهر در بسياري از شهرهاي جهان مشكلات عديده اي را براي كانون هاي شهري ايجاد كرده است. مطرح شدن توسعه پايدار، به عنوان شعار اصلي هزاره سوم نيز ناشي از اثرات شهرها بر گستره زيست كره و ابعاد مختلف زندگي انساني است. بدون شك بحث از پايداري و توسعه پايدار بدون توجه به شهرها و شهرنشيني بي معني خواهد بود. توسعه در شهر نيازمند فراهم نمودن دو دسته از شرايط است ، يك دسته شرايط روبنايي كه همان كاربري ها است و يك دسته شامل شرايط زيربنايي است كه پايه و اساس شرايط روبنايي هم مي باشد، به همين علت علاوه بر دارا بودن اهميت زياد در وضع موجود شهر، توسعه آتي شهر نيز بدان وابسته مي باشد. در برنامه ريزي متداول شهرها ، هميشه توجه برنامه ريزان به موجودي زمين است نه به توان توسعه ، چگونگي احداث و كنترل اين تأسيسات. و اين همان مسئله قابل تأملي است كه موجب توسعه شهر بدون ايجاد زيربناهاي لازم مي گردد كه مشكلات عديده اي را بدنبال خواهد داشت. با اين اوصاف رشد و توسعه شهر امري غير قابل اجتناب است، فقط توجه به اين نكته ضروري است كه توسعه مي بايست در مسير و مقياس و به گونه ايي صورت بگيرد كه شرايط اساسي و زير ساختهاي لازم براي آن فراهم باشد. در مطالعه موردي شهر چالوس مشكلات و نواقص طرحهاي توسعه مبتني بر تأسيسات زيربنايي و نيز اين مشكلات از منظر مردم و متخصصان و مسئولين مورد واكاوي قرار گرفته است. نتيجه آنكه اين تأسيسات به هر صورت با هر كيفيت ممكن ارائه مي گردد، اما براي رسيدن به توسعه پايدار و نتايج آن در جامعه بايد شرايط لازم را ايجاد كرد، مثل اصلاحات ساختاري در مديريت و قوانين و محتواي طرحهاي توسعه شهري و نيز اجراي تونل مشترك تأسيسات شهري در اجرا.