بررسي تاثير روش آبياري موضعي سطحي و زيرسطحي بر بهره وري مصرف آب در ذرت شيرين

فاقد عنوان و چكيده لاتين

ميزان بارندگي در كشور ايران بسيار كم تر و ميزان تبخير آب بسيار بيش تر از ميانگين جهاني است. امروزه، علاوه بر تاكيد روي كشاورزي پايدار، حفاظت از منابع آب و خاك و رعايت مسائل زيست محيطي، بهره وري بيش تر از آب مصرفي نيز مطرح مي باشد. به منظور ارزيابي اثر كاربرد آبياري موضعي سطحي و زيرسطحي با مديريت آبياري بر اساس داده هاي بهنگام هواشناسي در مقابل آبياري سنتي با مديريت آبياري زارع در بهره وري مصرف آب ذرت شيرين، اين پژوهش در قالب طرح كاملا تصادفي در سال زراعي 96-1395 و در سه تكرار با استفاده از 9 عدد لايسيمتر زهكش دار در مزرعه پژوهشي دانشگاه علوم كشاورزي و منابع طبيعي ساري اجرا شد. نتايج حاكي از تاثيرگذاري روشها و مديريت آبياري بر ذرت شيرين رقم (KSC403) است. در بين تيمارها، تيمار آبياري زيرسطحي (Sub-Surface Irrigation) با مديريت آبياري بر اساس داده هاي بهنگام هواشناسي (SSI) با مصرف 1439 مترمكعب در هكتار آب مصرفي كم ترين ميزان را در مصرف آب آبياري در بين تيمارها داشت. اين تيمار با بهره وري بيولوژيكي 19/31 كيلوگرم در مترمكعب، بهره وري بلال سبز 29/65 كيلوگرم در مترمكعب، بهره وري بلال خشك 6/66 كيلوگرم در مترمكعب، بهره وري زيست توده 71/42 كيلوگرم در مترمكعب، بهره وري علوفه تر 40/43 كيلوگرم در مترمكعب و بهره وري علوفه خشك 12/33 كيلوگرم در مترمكعب داراي بيش ترين بهره وري آب آبياري بوده و تيمار مناسب شناخته شد.