بررسي آثار تغيير اقليم بر تخصيص منابع آب حوضه آبريز تجن

فاقد عنوان و چكيده لاتين

تغيير اقليم و گرمايش كرهي زمين يكي از مسائل مهم جهان در عصر كنوني مي باشد و در حال گسترش به سرتاسر كره ي زمين است و آثار زيان‌بار آن بر منابع آبي بر كسي پوشيده نيست. از اين‌رو پيش بيني تغييرات اقليمي يك منطقه، نقش مهمي در برنامه ريزي و مديريت منابع آبي خواهد داشت. هدف از اين پژوهش ارزيابي اثرات اين پديده بر روي تخصيص آب حوضه آبريز تجن در دوره ي آتي مي باشد. به منظور پيش بيني پارامترهاي دما و بارش در دوره آتي (2049-2020) از مدل جوي CANESM2 تحت سناريوهاي مسير غلظت RCP 2.6 و RCP 8.5 استفاده و مقادير تخميني با مدل آماري SDSM ريزمقياس شد. نتايج مدل ريزمقياس سازي نشان داد كه ميانگين دماي سالانه حوضه در دوره آتي (2049-2020) نسبت به دوره پايه (2 005-1976) تحت دو سناريو RCP 2.6 و RCP 8.5، 1/14 و 1/57 افزايش و مجموع مقدار بارش به ترتيب تحت همان دو سناريو 8/9 و 10/6 درصد كاهش خواهد يافت. سپس براي شبيه سازي دبي روزانه در ايستگاه خروجي حوضه (كردخيل) طي دوره آتي (2049-2020) از مدل IHACRES استفاده شد. با توجه به نتايج پيشبيني شد كه ميزان دبي تحت دو سناريوي مذكور در دوره آتي نسبت به دوره پايه به ترتيب به ميزان 19/8 و 21/7 درصد كاهش مي يابد. در گام آخر به منظور بررسي اثر تغيير اقليم بر روي تخصيص آب از مدل WEAP استفاده شد؛ كه ابتدا مدل مورد واسنجي و ارزيابي قرار گرفت و پس از حصول اطمينان از توانايي مدل در شبيه سازي؛ براي دوره پيش بيني (2031-2017)، وضعيت مصارف آب در شرايط تغيير اقليم، رشد جمعيت و تحت سناريوهاي مديريتي مختلف مورد بررسي قرار گرفت. در شرايط تغيير اقليم، ميزان مصارف آبي در گره هاي نياز طي دوره ي آينده افزايش مي يابد كه حوضه در اين شرايط قادر به تامين 100 درصد نياز كشاورزي نمي باشد، حتي با فرض عدم افزايش نيازها در آينده، حوضه قابليت تامين 100 درصد نياز كشاورزي را ندارد؛ لذا ضروري است در جهت بهبود وضعيت اقدامات اصلاحي مانند افزايش راندمان آبياري و تغيير الگوي كشت در دستور كار مديران قرار بگيرد.