دلبستگي كودك به مادر ازمنظر اسلام و روانشناسي

از نظر بعضي مكاتب روانشناسي، سلامت روان انسان در بزرگسالي با دوران نوزادي و كودكي و رابطهي كودك با مادر، ارتباط مستقيم دارد. اگر در دوران اوليهي زندگي، اعتماد و دلبستگي به مادر ايجاد شود و كودك، مادر را ارضاكنندهي نيازهايش بداند، زمينهي اعتماد و دلبستگي در بزرگسالي بهوجود ميآيد و فرد در بزرگسالي سلامت روان خواهد داشت. ازنظر علم روانشناسي لازمهي ايجاد دلبستگي در نوزاد، مسائلي از قبيل در آغوشگرفتن مادر، شيردادن بهموقع و ارضاكردن نيازهاي كودك است. در روايات اسلامي نيز احكامي درباره‌ي كودكان بيان شده است كه رعايت اين احكام دربارهي نوزاد، به همان هدف دلبستگي ايمن از لحاظ روانشناسي منجر ميشود. شيردادن مادر و رعايت اصول و قواعد آن، نام زيبا نهادن بر كودك، در آغوشگرفتن، بوسيدن، نوازش، بازيكردن و پاسخگويي بهموقع مادر به گريهي كودك، نمونه‌هاي از همين احكام است. هدف از اين پژوهش، بررسي دلبستگي كودك به مادر از نظر روانشناسي و روايات متناسببا اين موضوع است.