سيندخت، مادرِ ايران زمين الگوي ساخت‌هاي‌تربيتي در سند تحول بنيادين آموزش ‌و پرورش ايران

جايگاه و نقش مادر در زندگي و سرنوشت افراد و جوامع، از جنبه‌هاي بسيار مهم و درخور بررسي است. اين جايگاه در طول تاريخ تمدن، فراز و فرود بسياري را تجربه كرده است. امروزه تربيت دختران براي ايفاي نقش مادرانگي با اثربخش‌ترين و كارآمدترين سازوكار ممكن، چالشي اساسي است. سند تحول بنيادين آموزش و پرورش ايران، براي تحقق مفهوم مركزي خود كه حيات طيّبه در وجود انسان آرماني است، چهل ويژگي را برشمرده است. اين سند بر محوريت مشترك اسلامي ايراني، استمرار اين فرهنگ و افتخار به ارزش‌هاي اصيل و ماندگار آن در كنار تقويتِ گرايش به زبان و ادبيات فارسي تأكيد مي‌كند. «سيندخت» از شخصيت‌هاي الگوآفرين در تعريف عملياتيِ اين ارزش‌ها به‌شمار مي‌رود. مقاله‌ي حاضر بر آن است تا بر مبناي داده‌هاي توصيفي شاهنامه‌ي فردوسي و به روش تحليل محتوا، جايگاه و نقش اين بانوي شاهي را در دو سطح خُرد و كلان؛ يعني خانواده و تنش‌هاي اجتماعي‌-‌سياسي روز، تبيين كند و هم‌زمان به متوليان و مشتريان آموزش و پرورش، ضرورت و اهميت توجه به الگـوهاي موجـود در هـويت تمـدن اسلامي ـ ‌ايراني و نيز توان ميـداني آن‌ها را در تربيت دانش‌آموزان دختر ايراني يادآور شود. تطبيق ويژگي‌هاي شخصيتي سيندخت با الگوي انسان آرماني نشان مي‌دهد كه او در بيشتر ساحت‌ها و به‌طور خاص، بُعدِ اخلاقي از ساحت اول؛ يعني تربيت اعتقادي و عبادي و اخلاقي و نيز هر دو بُعدِ ساحت دوم؛ يعني تربيت اجتماعي ـ ‌‌سياسي، نمونه‌اي هم‌زمان و منحصربه‌فرد از بانو و مادري نمونه است.