كاوش هستي‌شناسانه در پديده‌ي مادرشدن؛ نقش وجودي مادر در تبيين مفاهيم آفرينش و مرگ

پديده‌ي مرگ از مطالب مهم در فلسفه‌ي هستي‌گرايي (اگزيستانسياليسم) است كه نگرش فرد به آن در طول زندگي، چارچوب وجودي او را در شاهراه زندگي تا مرگ براي او ترسيم مي‌كند. مرگ پيش از آنكه پديده‌اي فيزيكي باشد، نوعي خودآگاهي بر وجود پاياني حتمي اما تصادفي براي زندگي و مديريت زندگي برمبناي آن است؛ بنابراين، مهم‌ترين بحران وجودي انسان بر اين مبنا، چگونگي برخورد فرد با مرگ است. از اين ديدگاه، فرايند مادرشدن از آغاز بارداري تا زايمان، الگويي بارز از يك دوره بحران وجودي انسان، به‌صورت خودآگاه، در برابر مرگ و تلاش براي بقا است. اين مسئله تركيبي است از خودآگاهي هم‌زمان مادر دربرابر مرگ خود و مرگ ديگري يا همان فرزند؛ فرزندي كه بخشي از وجود مادر در دوره‌ي بارداري است. ازاين‌رو، روان مادر در دوره‌ي بارداري همواره آبستن نبرد مفاهيم مرگ و زندگي خود و نوزاد و در هنگام زايمان، درگير مرگ احتمالي خود يا نوزاد است. مرگ سمبليك زن در بدو بارداري، ورود او به برزخ نه‌ماهه‌ي بارداري و آزادي او در بهشت زايمان، به تعبيري فلسفي نوعي دگرديسي در احوال آدمي است. تغييري كه الگويي كوچك اما روشن از مفهوم فلسفي وجود را در قالب شخصيت مادر به انسان عرضه مي‌كند. اين مقاله با تبيين مباني وجود از ديدگاه هستي‌گرايي به نقش مادر در تجلي اين جنبه از آفرينش مي‌پردازد.