بررسي عملكرد مزرعه اي دو نوع ماشين نشاكار برنج در استان گيلان

امروزه با توجه به اهميت ميزان تلفات محصولات، هزينه ها و زمان انجام كار، در بخش كشاورزي و اطمينان از عملكرد درست ماشين آلات مورد استفاده دراين زمينه، ضرورت استاندارد سازي دستگاه ها بيش از پيش مورد توجه مي باشد كه به سبب آن صحت يا عدم صحت عملكرد آن ها تاييد شود و با استفاده از داده هاي موجود، بهترين دستگاه با توجه به شرايط، انجام عمليات كشاورزي مورد نظر، انتخاب شود. در اين پژوهش براي تاييد و مقايسه عملكردي نشاكار خودگردان سوار و نشاكار كاربرپياده از استانداردهاي ملي به شمار هاي 8102، 14919 و14920 استفاده شد. درنهايت با انجام آزمون هاي آزمايشگاهي و مزرعه اي دستگاه هاي نشاكار تاييد شدند و بهره برداري ماشين هاي نشاكار مورد آزمون در بخش كشاورزي بلامانع مي باشد و همچنين با استفاده از تحليل آماري بين صفات اندازه گيري شده دو نمونه نشاكار، اختلاف معني داري در ميزان سوخت مصرفي و ظرفيت هاي عملي و نظري وجود داشت و در ساير صفات اندازه گيري شده بين دو نشاكار اختلاف معني دار نبود. زمان نشاكاري نشاكار خودگردان براي يك هكتار، يك روز و سوخت مصرفي 11.5ليتر بنزين بود، درحاليكه براي نشاكار كاربرپياده زمان نشاكاري و سوخت مصرفي به ترتيب سه روز و 8.2 ليتر مي باشد. در نتيجه استفاده از نشاكار كاربرپياده را در شاليزار هاي استان گيلان مي توان توصيه نمود.