تحليل نظريه هاي معاصر پيرامون روشهاي طراحي معماران بومي (عاميانه) (تبيين فرايند طراحي در معماري بومي ايراني)

سازنده‌هاي بومي (عاميانه) اغلب منزلت و جايگاه طراحان مدرن (امروزي) را ندارند. با وجود اينكه روش‌هاي مورد استفاده طراحان عاميانه (بومي) از آنهايي كه طراحان امروزي مورد استفاده قرار مي‌دهند متفاوت است، اما هدف آنها در تبديل ايده و مفهوم به فرم و صورت يكسان است. اصول اساسي و بنيادي روش‌هاي طراحي بومي (عاميانه) را مي‌بايست در سنت‌ها جستجو نمود، و براي فهم روش طراحي عاميانه بايستي درك صحيحي از چگونگي خلق فرم در يك سيستم فكري غالب كه به وسيله سنت‌ها دربر گرفته شده است را دارا بود. با انتخاب فعاليت در بستر سنت، يك طراح عاميانه (بومي) در يك زمينه ي به مراتب محدودتري در مقايسه با طراح مدرن به فرايند خلق فرم مي‌پردازد، در حالي كه قدرت نوآوري و خلاقيت او كمتر از همتاي مدرن خود نبوده، ليكن روش خلاقانه‌اش متفاوت است. هدف از اين مقاله بيان و ارائه استراتژي كلي طراحي بومي بوده كه به وسيله آن سازندگان بومي (عاميانه) ساختارها را طراحي مي‌نمايند. اميد است تا با فهم و درك روش‌هاي طراحي اين معماران بتوان روش ارزشمندي را فراهم نمود كه راهبردهاي طراحي فرم‌هاي معماري و سازمان فضايي بهبود و ارتقاء يابند. فرضيه هاي اين پژوهش بر مبناي بسط تحقيقات نگارنده در مورد سازندگان بومي در شرق ايران مي باشد.