رابطه خودپنداره، حمايت اجتماعي و انگيزه پيشرفت با خودكارآمدي تحصيلي

پژوهش حاضر با هدف رابطه خودپنداره، حمايت اجتماعي و انگيزه پيشرفت با خودكارآمدي تحصيلي انجام شد. اين پژوهش توصيفي از نوع همبستگي بود. جامعه آماري شامل كليه دانش آموزان دختر و پسر مقطع متوسطه شهر كرمانشاه در سال تحصيلي 93-92 بود كه نمونه اي به حجم 390 نفر با روش خوشه اي تصادفي انتخاب شد. براي جمع آوري داده ها از پرسشنامه هاي خودپنداره (راجرز، 1957)، حمايت اجتماعي(واكس و همكاران، 1986)، انگيزه پيشرفت(هرمنس، 1970) و خودكارآمدي تحصيلي (جينكز و مورگان، 1999) استفاده شد. براي تجزيه و تحليل داده ها از همبستگي و رگرسيون همزمان استفاده شد. نتايج نشان داد بين حمايت اجتماعي با خودكارآمدي تحصيلي و انگيزش پيشرفت با خودكارآمدي تحصيلي رابطه مثبت وجود دارد و بين خودپنداره با خودكارآمدي تحصيلي رابطه منفي وجود دارد. همچنين انگيرش پيشرفت و حمايت اجتماعي خانواده به ترتيب بيشترين توان پيش بيني خودكارآمدي تحصيلي را دارند. طيق يافته ها بين خودكارآمدي دانش آموزان دختر و پسر تفاوت معناداري مشاهده نشد. بر اساس يافته هاي پژوهش نتيجه مي گيريم با پرورش خودپنداره مثبت و ايجاد انگيزه پيشرفت در دانش آموزان و همچنين افزايش حمايت از سوي خانواده ها مي توان گامي موثر در جهت افزايش خودكارآمدي تحصيلي آن ها برداشت.