پيش بيني احساس تنهايي براساس انعطاف پذيري خانوادگي در دانش آموزان

هدف پژوهش حاضر پيش بيني احساس تنهايي دانش آموزان دوره راهنمايي براساس انعطاف پذيري خانوادگي بود. پژوهش حاضر يك پژوهش توصيفي از نوع همبستگي بود كه جامعه آماري آن را كليه دانش آموزان دوره راهنمايي ناحيه يك اردبيل تشكيل داده بودند و از ميان آن ها 75 دانش آموز به روش نمونه گيري خوشه اي چندمرحله اي انتخاب شدند. براي جمع آوري داده ها از مقياس-هاي انعطاف پذيري خانوادگي و احساس تنهايي (LQ) آشر و ميلر و براي تجزيه و تحليل داده ها نيز از ضريب همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون استفاده شد. نتايج نشان دادند كه بين انعطاف پذيري خانوادگي و احساس تنهايي رابطه منفي معنادار وجود دارد و و انعطاف پذيري خانوادگي مي تواند 32 درصد از كل واريانس احساس تنهايي دانش آموزان را پيش بيني كند. بنابراين مي توان نتيجه گرفت كه انعطاف پذيري خانوادگي فاكتور مهمي در احساس تنهايي كودكان و نوجوانان مي باشد و با افزايش انعطاف پذيري در خانواده احساس تنهايي در فرزندان كاهش مي يابد.