تبيين كيفيت طراحي و بهسازي خيابان ها در تحرك فضاهاي شهري ( مطالعه موردي منطقه 12 شهر تهران)

خيابان هاي شهري نوعي از انواع متعدد فضاهاي شهري محل برخورد رفتارها، افكار و در عين حال محل رفع برخي نياز هاي روزمره شهروندان است. جايي كه علاوه بر ويژگيهايي كه ذكر گرديد حركت را نيز در خود جاي داده و سرزندگي، شادابي و پويايي شهرها در فضاي آن بيش از ساير فضاهاي شهري نمود مي يابد و اين عنصر شهري نقش بسيار مهمي در سرزندگي شهر دارد. اين نگرش سبب گرديد انسان با گذشت زمان به كاستي هاي شهر هاي خويش اشراف پيدا نمايد و به اهميت وجود زندگي در شهر ها توجه نمايد و وي را متوجه اين امر مهم نمود كه حيات يك كل همچون شهر در گرو حيات عناصر و اجزاءِ تشكيل دهنده آن همچون انواع فضاهاي شهري با ويژگيهاي مخصوص و منحصر بفردشان است. لذا متوليان امر شهرسازي و مسئولان برنامه ريزي بر آن شدند كه اين فضاهاي شهري را به طور كاملاً تخصصي با ديدگاهي جزئي نگر مورد بررسي قرار دهند تا بلكه حيات از دست رفته شهر هايي كه همگي قرباني ديدگاه مدرن و مرگ آفرين شده اند تا حدودي به آنها باز گردانند. بهسازي و ساماندهي معابر شهري , نياز به رويكردي جامع در ارتباط با برنامه ريزي, مديريت و طراحي فضا دارد. نقش طراحي از اين جهت مهم و هدايتگرست كه مي تواند زمينه زندگي متعادل تر و خود كفاتري را از نظر منابع و بستر سرزنده تري را از نظر روح مكان ايجاد نمايد. در همين راستا سه اصل كلي: نظم دهي به محيط در يك چارچوب اكولوژيك, توجه به محدوديت هاي مربوط به مصرف انرژي , و الويت دادن به احياء مرمت و بازيافت به جاي تعرض و احداث, مي توانند در پايداري شهري, ارتقاي كيفيت فيزيكي خيابان و نيز سرزندگي و حيات شهرها نقش مهمي داشته باشند.