بررسي و تحليل بوم‌نقدي رمان «اهل‌غرق» منيرو رواني‌پور

هدف اين مقاله تحليل رمان اهل غرق منيرو رواني‌پور با رويكرد نقد بوم‌گراست و همچنين بررسي تكنيك‌ها و ابزارهاي زباني كه نويسنده براي القاي پيام خود، يعني دفاع از محيط زيست منطقۀ جنوب در اين اثر ادبي استفاده كرده است؛ زيرا آثار ادبي به علت داشتن خصلت مردمي،‌ به‌راحتي مي‌توانند مشكلات و مسائل زيست‌محيطي‌اي را كه انسان‌ها ايجاد كننده‌ي آن بوده‌اند در خود منعكس كنند. اين پژوهش به روش تحليلي-توصيفي به شيوه‌ي‌ تحليل محتوا و متن پژوهي، با استفاده از ابزار كتابخانه‌اي و بر پايه‌ي رويكرد نقد بوم‌گرا انجام شده است. يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد كه رمان اهل غرق به‌عنوان ابزاري قوي، در جهت ايجاد ساختار فرهنگي جديدي درباره‌ي ارتباط صحيح انسان و محيط زيست جنوب ايفاي نقش كرده است. رواني‌پور به‌رغم بيان مستقيم مشكلات زيست‌محيطي، با قدرت انكارناپذير كاركردهاي زباني و بياني داستان، توانسته به‌صورتي غيرمستقيم نيز مخاطبان خود را از بحران و مشكلات روزافزون محيط‌زيست جنوب آگاه سازد و باورهاي نقش‌بسته در ذهنشان را به چالش بكشد و بر رفتار آن‌ها نسبت به محيط طبيعي تاثير گذارد.