بررسي وزن اشعار عاميانۀ كردي ليلاخي

در اين نوشته دو فرضيۀ كلي را درمورد ويژگي هاي وزني در اشعار عاميانۀ گويش كردي ليلاخي بررسي مي كنيم. فرضيۀ اول اينكه هجايي كه در هر پايه، تكيۀ وزني مي گيرد هجايي سنگين است. فرضيۀ دوم اينكه در صورتي كه اين هجا، هجاي سنگين نباشد هجاي سبكي است كه در پايان واژه قرار دارد و بنابراين محل قرار گرفتن تكيۀ واژگاني است. اين فرضيه ها را در توصيف لازار (1985 و 2007) از اشعار پارتي و توصيف طبيب زاده (1382 و 1392) از اشعار عاميانۀ فارسي بررسي مي كنيم. پيكره اي مشتمل بر 50 مصراع شعر عاميانۀ گويش كردي ليلاخي را از طريق مصاحبه با گويشوران روستاهاي سلسله، نبي آباد، لاله اي، بلبان آباد، كبودخاني عليا و سفلي فراهم كرديم. اين پيكره شامل 375 هجاست. براي رسيدن به پاسخ فرضيه هاي مقاله از روشي آماري استفاده مي كنيم. بدين صورت كه پس از تقطيع اشعار به هجاها، پايه ها و شطرهاي آنها، هجاهاي هر پايه را كه محلّ ضرب آوا است در برنامۀ اكسل مدخل مي كنيم. در اين تحليل، در پي پاسخ گويي به اين فرضيه هستيم كه چند درصد از هجاهاي آخر هر پايه، هجاي سنگين (cV, cvc, cVc, cvcc, cVcc) و چند درصد هجاي سبك (cv) هستند.