تاثير هشت هفته تمرين هوازي بر برخي ويژگي هاي اريتروسيتي، لكوسيتي و ترمبوسيتي مردان جوان

تحقيق حاضر قصد دارد تا تاثير تمرين هوازي را بر برخي ويژگي هاي اريتروسيتي، لكوسيتي و ترمبوسيتي مردان جوان بررسي نمايد. روش تحقيق حاضر از نوع نيمه تجربي بود. دو گروه از آزمودني هاي مرد، براي شركت در مطالعه حاضر داوطلب شدند كه در گروه هاي كنتـرل (11n=) و تجربي (11n=) به طور تصـادفي تقسيم بندي شدند. آزمـودني هاي گروه تجربي تمرين هوازي را با شدت 85-60% حداكثر ضربان قلب به مدت هشت هفته. 72 ساعت قبل و پس از هشت هفته تمرين هوازي، نمونه گيري خوني به منظور تعيين ويژگي هاي هماتولوژيكي خون انجام شد. براي مقايسه بين دو گروه، از آزمون t مستقل با نمرات افزوده استفاده شد. نتايج اين پژوهش نشان داد كه پس از تمرين نسبت به پيش از آن در گروه تجربي، ميزان MCHC (042/0P=) و درصد P-LCR (0001/0P=) افزايش معناداري داشت، ولي ميزان WBC (003/0P=) و PLT (0001/0P=) كاهش معناداري نشان داد. به علاوه، مقادير MCV در اثر تمرين هوازي در گروه تجربي نسبت به گروه كنترل، به طور معناداري كاهش كمتري داشت (02/0 P=) و مقاديرPDW به طور معناداري كاهش نشان داد (047/0 P=). تمرينات ورزشي هـوازي احتمالا مي تواند سـبب كاهش برخي شاخص هاي هماتولوژيك همچون ميزان WBC و PLT در مردان جوان شود.