ارتقاي ضريب خود اتكايي شكر از طريق توسعه كشت پاييزه چغندرقند

آب مهم ترین عامل محدود كننده كشاورزی كشور است. لذا، ضرورت دارد به كاهش مصرف آب در این بخش و افزایش كارآیی مصرف آب محصولات كشاورزی توجه ویژه ای مبذول شود. چغندرقند بهاره درحال حاضر، در مناطقی كشت می شود كه محدودیت آب شدیدتر بوده و افزایش سطح زیركشت این گیاه در اكثر مناطق كشت بهاره با اصل حفظ منابع آب و خاك مغایرت دارد. بنابراین، در این مناطق باید به افزایش راندمان تولید در واحد سطح اهتمام ورزید. استفاده از پهنه های جدید تولید چغندرقند پاییزه، این امكان را به وجود می آورد كه سطح زیركشت این محصول در مناطق گرم و نیمه گرم افزایش یابد. در این راستا تحقیقات زیادی برای یافتن مناطق مستعد كشت پاییزه در سطح كشور انجام شد و موفقیت هایی را بدنبال داشته است. نتایج نشان می دهد علاوه بر مناطق جنوب غرب كشور كه از گذشته وجود داشته است مناطق دیگری از جمله نواحی گرم استان های ایلام، كرمانشاه، فارس، خراسان، گلستان، كرمان و حتی دشت مغان را نیز می توان به این كشت اختصاص داد. با افزایش سطح زیر كشت پاییزه به 15 و 35 هزار هكتار طی دو برنامه پنج و ده ساله و به ترتیب با تولید 100 و 265 هزار تن شكر موجب افزایش ضریب خود اتكایی حدود پنج و 11 درصد شود. لازمه دستیابی به این مهم، تمهیداتی است كه درخصوص تنظیم الگوی كاشت، دستیابی به ارقام مقاوم تر به ساقه روی ( بولتینگ ) و شیوه های مختلف زراعی، بایستی اندیشه شود.