تأثير 12 هفته تمرين هوازي بر آپوپتوز عضله ي نعلي موش‌هاي صحرايي نر

مقدمه: آپوپتوز يا مرگ برنامه ريزي شده يك فرآيند سلولي حفاظت كننده است كه نقش مهمي در توسعه و هموستاز بافت طبيعي و عوامل پيدايش بيماري بازي مي كند. آپوپتوز عضله ي اسكلتي و پيام رساني آپوپتوز در بيماري هاي متعددي اتفاق مي افتد. در اين بين برخي از شواهد حاكي از آن است كه تمرينات ورزشي ممكن است تعدادي از مسيرهاي پيام رساني مربوط به آپوپتوز را تحت تاثير قرار دهد. بنابراين، مطالعه حاضر با هدف تعيين تأثير 12 هفته تمرين هوازي بر برخي از شاخص‌هاي آپوپتوز عضله ي نعلي موش‌هاي صحرايي نر انجام گرديد. روش‌ شناسي: اين مطالعه در قالب يك طرح تجربي دوگروهي به مدت 12 هفته روي 20 سر موش صحرايي نر سه ماهه انجام گرديد. آزمودني‌ها به شكل تصادفي در دو گروه همگن تمرين و كنترل (هرگروه 10 سر) جايگزين شدند. حيوانات گروه تمرين به مدت 12 هفته روي نوارگردان دويدند(5 روز در هفته، روزانه 60 دقيقه، شيب 15%). سرعت در هفته ي اول تمرين 24 متر در رقيقه بود كه به صورت فزاينده افزايش يافته و در هفته ي آخر تمرين به 33 متر در دقيقه رسيد. تمامي موش هاي صحرايي 48 ساعت پس از آخرين جلسه‌ي تمرين جراحي و ژن‌هاي Bax، 2Bcl- و كاسپاز-3 عضله ي نعلي آن ها با استفاده از روش Real Time-PCR بررسي شد. داده‌هاي حاصله با استفاده از آزمون t مستقل و در سطح معني‌داري 05/0 تجزيه و تحليل شدند. نتايج: نتايج نشان داد كه بين گروه كنترل و تمرين در بيان ژن 2Bcl- (01/0˂P) و نسبت Baxبه 2Bcl- (05/0˂P) تفاوت معني-داري وجود دارد. ميزان بيان ژن 2Bcl- در گروه تمرين 8 برابر بيشتر از گروه كنترل بود، ولي نسبت Bax به 2Bcl- در گروه كنترل 5 برابر گروه تمرين بود. اين در حالي است كه بيان ژن Bax و كاسپاز-3 در دو گروه تفاوت معني داري نداشت (05/0˃P)، ولي در گروه تمرين به ترتيب 3 و 53 درصد بيشتر از گروه كنترل بود. نتيجه‌گيري: در كل، به نظر مي‌رسد كه سه ماه تمرين هوازي بر افزايش پروتين ضد‌آپوپتوز ميتوكندريايي عضله ي نعلي تاثير قابل توجهي دارد. با اين حال و با توجه به عدم تفاوت معني دار پروتئين كاسپاز-3، اظهار نظر قطعي در مورد تأثير تمرينات ورزشي بر شاخص‌هاي مربوط به آپوپتوز عضله ي اسكلتي، منوط به انجام تحقيقات و مطالعات بيشتر در اين زمينه مي‌باشد.