تأثير روشهاي بازيافت فعال و غيرفعال بر تغييرات فشار خون سيستولي، دياستولي و ضربان قلب، پس از دو 1600 متر در پسران دانش آموز پايه‏ سوم راهنمايي

هدف از پژوهش حاضر مقايسه اثر روشهاي بازيافت فعال و غيرفعال بر تغييرات فشار خون سيستولي، دياستولي و ضربان قلب، پس از دو 1600 متر در پسران دانش آموز پايه سوم راهنمايي است. نمونه آماري شامل 30 دانش آموز پايه سوم راهنمايي است كه به صورت هدفمند انتخاب شدند و به صورت تصادفي به سه گروه نشستن (قد 16/8 ± 93/158، وزن 34/6 ± 75/51، تعداد 10نفر)، گروه راه رفتن (قد 15/10 ± 96/159، وزن 26/9 ± 06/50، تعداد 10نفر) و گروه دويدن نرم و آهسته (قد 73/9 ± 96/158، وزن95/8 ±87 /50، تعداد 10نفر) تقسيم شدند. ضربان قلب، فشار خون سيستولي و دياستولي آزمودني‏ها قبل از آزمون دو 1600 متر، بعد از آن، و 10 دقيقه پس از بازيافت اندازه‏گيري و ثبت شد. براي بررسي داده‏ها از روش آماري تحليل واريانس يك راهه استفاده شد. تجزيه و تحليل داده‏ها نشان داد كه بين روشهاي بازيافت فعال (راه رفتن، دويدن نرم و آهسته) و غيرفعال (نشستن) در 10 دقيقه بعد از بازيافت تفاوت معني‏داري بين سه گروه وجود ندارد (ضربان قلب:P=0/618 ، فشار خون سيستولي: P=0/263، فشار خون‏دياستولي:P=0/247).