تاثير سرعت هاي مختلف تصويرسازي دروني و بيروني بر عملكرد پرش جفت طولي

چكيده : تصويرسازي يك تكليف حركتي از دو ديد دروني و بيروني با سرعت هاي مختلف اثرات مختلفي را بر اجراي افراد دارد. هدف اين تحقيق، بررسي تاثير تغيير سرعت تصويرسازي ذهني (با سرعت50% و يا 100% سرعت واقعي پرش) از دو ديد دروني و بيروني بر عملكرد پرش جفت طولي است. آزمودني ها شامل ۴۴ دانش آموز پسر داوطلب (با ميانگين سني۸۷/١±١۳/١۴سال) دوره اول متوسطه منطقه زنجانرود بودند كه هيچ يك تجربه تصويرسازي را نداشته و با مهارت پرش حفت آشنايي نداشتند. در ابتدا آزمودنيها پرسشنامه وضوح تصويرسازي حركت MIQ-R2 را پر نمودند و در پيش آزمون پرش جفت طولي شركت نمودند سپس به صورت تصادفي به ۴ گروه مختلف تصويرسازي تقسيم شدند. آزمودنيها به مدت 3 هفته (هر هفته سه جلسه با 2 ست 5 تايي تمرين تصويرسازي و تمرين پرش) به تمرين پرداختند و بعد از نيم ساعت استراحت در پايان آخرين جلسه تمرين در پس آزمون شركت نمودند. نتايج تحليل واريانس يك راهه و آزمون تعقيبي توكي نشان داد كه دو گروه تصوير سازي دروني با سرعت 50% و تصويرسازي بيروني با سرعت % بطور معناداري بهتر از گروه تصويرسازي دروني با سرعت 100% عمل كرده اند. باتوجه به اين نتايج مي توان توصيه كرد كه استفاده از تصويرسازي بيروني با سرعت واقعي و تصويرسازي دروني با سرعت كم ميتوانند بهترين راهبردهاي تصويرسازي ذهني براي بهبود عملكرد ورزشي باشند.