تاثير الگوي باردهي در پروتكل هاي درمانده ساز بر آستانه بي‌هوازي دختران جوان غيرفعال

آستانه بي‌هوازي بعنوان شدت كار يا ميزان اكسيژن مصرفي (VO2) تعريف شده است كه با تغييرات در تبادل گازهاي تنفسي به دنبال شروع اسيدوز سوخت و سازي همراه است. پژوهش حاضر براي ارزيابي تاثير تغيير الگوي باردهي در دو پروتكل درماند‌ه‌ساز براي تعيين آستانه بي‌هوازي در دختران جوان غيرفعال انجام شد. تعداد15 نفر از دانشجويان دختر غيرفعال با ميانگين و انحراف استاندارد سني 12/1±42/20 سال، قد 8/5±64/161سانتي‌متر، وزن 48/5±92/54 كيلوگرم و حداكثر اكسيژن مصرفي 43/3±23/26 ميلي ليتر/كيلوگرم/دقيقه به صورت در دسترس انتخاب شدند. آستانه بي‌هوازي آز‌مودني‌ها با استفاده از نقطه جبران تنفس در دو پروتكل درمانده ساز محاسبه شد. در طول اجراي هر دو پروتكل، گازهاي تنفسي آزمودني‌ها توسط دستگاه تجزيه و تحليل گازهاي تنفسي جمع آوري شد. براي تحليل داده ها از دو مدل آماري مختلف استفاده شد. براي ارزيابي همگرايي بين دو پروتكل، از مدل گرافيكي بلاند- آلتمن و روش آماري ICC و براي مقايسه آستانه بي‌هوازي برآورد شده در دو پروتكل از آزمون تي‌همبسته استفاده شد. نتايج نشان داد گرچه تغيير نوع پروتكل درمانده‌ساز، با استفاده از آزمون تي‌همبسته تفاوت معني‌داري را در آستانه بي‌هوازي برآورد شده نشان نمي‌دهد؛ با اين حال، با استفاده از مدل گرافيكي بلاند-آلتمن و روش آماري ICC ، همگرايي متوسطي در دو پروتكل مشاهده شد (2/20+ تا8/21-CI= 95% ،96/1± ؛ 4399/0=ICC). بر اساس نتايج مي‌توان گفت كه با توجه به همگرايي نه چندان قابل اعتماد بين آستانه بي‌هوازي برآورد شده در دو پروتكل، با افزايش مدت اجراي آزمون درمانده ساز، آستانه بي‌هوازي برآورد شده تحت تاثير قرار مي‌گيرد كه با استفاده از آزمون تي‌همبسته قابل تشخيص نيست، از اين رو، نه تنها در استفاده از اين نوع پروتكل‌ها براي برآورد آستانه بي‌هوازي بايد ترديد نمود، بلكه بايد از روش‌هاي آماري قوي‌تر براي تفسير نتايج بهره جست.