تاثير دهيدراسيون و هايپرهيدراسيون به ميزان 2 درصد بر مدت زمان واماندگي در فعاليت هاي هوازي در مردان غيرفعال

هدف از پژوهش حاضر بررسي اثرات دهيدراسيون و هايپرهيدراسيون بر مدت زمان واماندگي است. براي اين منظور تعداد 12 نفر از مردان سالم غيرفعال با ميانگين: سن 14/4 ±08/37 سال, وزن 36/7 ± 1/79 كيلوگرم, قد 10/8 ±83/172 سانتي متر, چربي بدن54/5 ± 83/16درصد و vo2 max 80/2 ± 16/42 ميلي ليتر بر كيلوگرم در دقيقه شركت كردند. از آزمودني ها قبل و پس از دهيدراته و هايپرهيدراته شدن به ميزان 2 درصد وزن بدن پروتكل آزمايشگاهي بالك به عمل آمد و مدت زمان رسيدن آنها به واماندگي ثبت شد. سپس براي مقايسه ميانگين هاي مدت زمان رسيدن به واماندگي از آزمون تي همبسته در سطح معني داري 05/0 استفاده شد. مدت زمان فعاليت آزمودني ها پس از دهيدراته شدن و هايپرهيدراته نسبت به حالت آب رساني نرمال تغيير معني داري نداشت. نتيجه پژوهش حاضر نشان مي دهد افزايش و كاهش آب بدن به ميزان 2 درصد وزن بدن به طور معني داري زمان رسيدن به حالت واماندگي آزمودني ها را در فعاليت هوازي تغيير نمي دهد.