ارتباط شاخص توده بدن و نسبت محيط كمر به محيط لگن با چابكي و توان عضلاني در پسران نوجوان

تحقيق حاضر به منظور بررسي ارتباط شاخص توده بدن (BMI) و نسبت محيط كمر به محيط لگن (WHR) با چابكي و توان عضلاني در پسران نوجوان انجام شد. از بين پسران 10 تا 12 سال و كساني كه بر اساس پرسشنامه مربوطه شرايط لازم را داشتند، 50 نفر به صورت تصادفي به عنوان نمونه آماري انتخاب شدند (سن: 66/0±08/11سال، وزن:kg 01/1±16/35). براي بدست آوردن BMI آزمودني ها، قد و وزن و براي بدست آوردن WHR، محيط كمر و لگن خاصره آنان برآورد شد. براي محاسبه چابكي از آزمون دوي رفت و برگشت سريع و براي محاسبه توان عضلاني از آزمون پرش طول جفت استفاده شد. تجزيه و تحليل آماري داده ها از طريق روش هاي آماري توصيفي و ضريب همبستگي پيرسون انجام شد. نتايج نشان داد كه بين BMI و WHR با متغير پرش طول جفت، همبستگي معني دار منفي و بين BMI و WHR با دوي رفت و برگشت، همبستگي معني دار مثبت وجود دارد. يعني با افزايش BMI و WHR، عملكرد در آزمون هاي چابكي و توان عضلاني كاهش مي يابد و برعكس.