تاثير تمرينات ريتميك بر تعادل ايستا و پوياي كودكان مبتلا به اختلال نقص توجه و بيش فعالي

هدف از تحقيق حاضر تاثير تمرينات ريتميك بر تعادل ايستا و پوياي دانش آموزان مبتلا به نقص توجه و بيش فعالي پسر بود. دراين مطالعه نيمه تجربي تعداد 24 كودك(27/0±49/8سال) مبتلا به بيش فعالي از بين 110 دانش آموز مبتلا به بيش فعالي كه زير نظر آموزش و پرورش شهر تهران مشغول به تحصيل بودند، به صورت تصادفي و بر اساس پيش آزمون انتخاب شدند و در دو گروه 12 نفري كنترل و تجربي قرار گرفتند. به منظور ارزيابي تعادل ايستا و پويا از زير آزمون تعادلي قابليت حركتي برونينكس – اوزرتسكي استفاده شد. گروه تجربي به مدت 8 هفته، هفته اي سه جلسه 45 دقيقه اي برنامه تمريني را انجام دادند. و با پايان يافتن برنامه از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد. از تحيل واريانس با اندازه گيري هاي مكرر در سطح معنا داري 05/0 براي تجزيه و تحليل داده ها استفاده شد. نتايج حاصل از اين پژوهش نشان دهندۀ تغيير معنادار در تعادل ايستا و پوياي كودكان كودكان مبتلا به اختلال نقص توجه و بيش فعالي بعد از دوره تمرين هست. بنابراين نتايج اين تحقيق مي تواند در جهت برنامه ريزي آموزشي در دانشكده هاي تربيت بدني، توان بخشي و روان شناسي جهت درمان كودكان مبتلا به بيش فعالي مفيد واقع شود.