اثر بخشي درمان شناختي رفتاري بر كاهش گرايش به خودكشي دردانشجويان

آمار ها بيانگر آن است كه سالانه نزديك به يك ميليون نفر از جمعيت جهان جان خود را به دليل خودكشي از دست مي دهند .بنابراين هدف از پژوهش حاضر بررسي اثر بخشي درمان شناختي رفتاري بر كاهش گرايش به خودكشي در دانشجويان دانشگاه پيام نور مهاباد مي باشد. روش : جامه آماري پژوهش حاضر دانشجويان دانشگاه پيام نور مهاباد در سال تحصيلي 1397 -1396مي باشد.روش پژوهش نيمه آزمايشي از نوع پيش آزمون پس آزمون با گروه كنترل بود و بدين منظور براي جمع آوري اطلاعات و كشف نظرات افراد از پرسشنامه سنجش افكار خودكشي بك در مرحله پيش آزمون وپس آزمون استفاده شده است در مدل مداخله گروه آزمايش به مدت 8 جلسه 1 ساعته تحت درمان شناختي رفتاري قرارمي گرفتند در طي اين مدت گروه كنترل هيچ مداخله اي دريافت نكرد. داده ها در مراحل پيش آزمون وپس آزمون جمع آوري واز طريق نرم افزار SPSS20 مورد تجزيه وتحليل قرار گرفت . يافته ها : ميانگين نمرات افسردگي در گروه آزمايش به طور معني داري نسبت به گروه كنترل كاهش پيدا كرد 1../. p نتيجه گيري : نتايج حاكي از اثر بخشي درمان شناختي رفتاري بر كاهش گرايش به خودكشي در دانشجويان بود .